در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | سعید نوری درباره نمایش چمدان: اجرای پنجشنبه - 94/11/22 با احترام به فرهاد آییش ، شاهد نمایشی به غ
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 01:06:52
اجرای پنجشنبه - 94/11/22

با احترام به فرهاد آییش ، شاهد نمایشی به غایت بد بودم ، بسیار پایین تر از سطح توقع و انتظاراتم.

مدتهاست که لذت بردنِ از نمایشها را آموخته ام به گونه ای که بارها در چندسال اخیر از نمایش های ضعیف نیز نکته ای قابل توجه و مفید استخراج کرده ام. گاه یک نمایش در تمام ابعاد خوب است ، گاه میتوان بازی ها را برگزید و بر نمایشنامه خرده گرفت ، گاه بازی و نمایشنامه و کارگردانی ضعیف اند و حداقل میتوان به یک موسیقی خوب در برخی صحنه های نمایش گوش کرد ، اما به جرات میتوان گفت امشب با تجربه ای جدید از سالن تئاتر شهر خارج شدم؛ نمایشی که هیچ نکته ی لذت بخشی در آن نیافتم ، که نیافتم....
نمایشنامه ای که سالها پیش نوشته و چندبار حتی در خارج از کشور اکران عمومی داشته اما اثری از پختگی و تاثیرگذاری کافی در آن به ... دیدن ادامه ›› چشم نمیخورد.
شاید بتوان از شروع نمایش با تمام ضعف بازیگریش ، ادای دیالوگ های نه چندان دلچسبش و تاثیر گذاری کم عمقش بر ذهن تماشاگر، چشم پوشی نمود، هرچند که موضوعِ مدنظر "کوبو آبه"[نوسینده ژاپنی پرده اول نمایش] با کمی تفکر و تعمق قابل فهم میباشد . اما ادامه ی نمایش [نوشته فرهاد آییش]و به نوعی پرده ی دوم نمایش، به قدری سرگیجه آور و بی مضمون پیش میرفت که من به عنوان تماشاگر فقط به دنبال یافتن نکته ای برای هضم و تحمل پذیر نمودن ادامه ی اجرا بودم. (شاید صدای خنده هایی که گهگاه از گوشه کنار سالن بصورت پراکنده شنیده میشد نیز به همین منظور بوده)
با علم بر اینکه فرهاد آییش دارای استعداد قوی در اجرا و طنزپردازی میباشد ، اما به جرات میتوان گفت در این نمایش نه خبری از بازی سقراط گونه ی فرهاد آییش بود و نه خبری از بازی گردانی و نوشته های خوب این هنرمند.

با توجه به اینکه نویسندگی و کارگردانی این نمایش هر دو با یک نفر است ، انتظار می رفت که بتوان مانور مناسبی روی حس بازیگران با توجه به فضای داستان ایجاد کرد، اما این کار به خوبی صورت نگرفت. حس سردرگمی انسانها در ناکجاآباد، احساس تنهایی و غم برخی شخصیت ها و یا بروز کمبودهای احساسی آنها ، یافتن مسیر و هدف برای زندگی و .... شاید همگی حرفهایی بودند که فرهاد آییش قصد بیان آنها را داشته اما با پردازشی نه چندان دلچسب، گُنگ ، سریع و پراکنده نتوانست هیچیک را به خوبی بر ذهن و روح مخاطب خود منتقل نماید.
اجرای انیمیشنی ساخته ی سروش رضایی به مدت تقریبا 2 دقیقه، شاید زنگ تفریح مناسبی در بین این نمایش به حساب می آمد اما کمکی به مخاطب پسند بودن این نمایش نخواهد کرد.

امیدوارم تا پایان سال شاهد نمایش هایی به مراتب بهتر و قوی تر باشیم.