من بعد از تماشای این فیلم همون حسی رو داشتم که در پایان فیلم "من مادر هستم" داشتم. این که به تماشای یک فیلم عالی ننشستم و لذت "فیلمی" به معنای خاص از دیدنش نبردم، ولی از سازندگانش ممنونم برای طرح مسائلی مثل تجاوز به محارم و اسیدپاشی. البته باید بگم لانتوری رو فیلم خیلی بهتری از "من مادر هستم" می دونم. باید ساخت فیلمهای این چنینی بیشتر و بیشتر بشه و گروه های بزرگتری از مخاطبان عامه رو به مواجهه ی رودررو و با این دست خشونت ها و تامل در اون ها وادار کنه.
جدای از موضوع، لانتوری فیلم متوسطی بود با بازی های خوب. مریم پالیزبان به سیاق نفس عمیق خیلی خوب نقش زنی رو بازی کرده بود که "نمی شد عاشقش نشد". نوید محمدزاده هم خوب بود. ولی امیدوارم به همون راهی نره که حامد بهداد رفت و با افراط در بازی نقش های خاص و پرسروصدا به تکرار خودش نیافته. بازی بقیه بازیگران رو هم دوست داشتم. حدس می زنم چیزی که دوست نداشتم نحوه استفاده کارگردان از این موضوع و این بازی ها بود. و کاش اینقدر روی پس زمینه بزهکارانه پاشا تاکید نمی شد، چون فکر می کنم همه ی عاملان خشونت خودشون لزوما قربانی خشونت نبوده اند یا لزوما سابقه جنایی نداشته اند. کاش فقط به همین اسیدپاشی کفایت می کرد و اینقدر به همه چیز نوک نمی زد.
به هر حال به عنوان یک زن همچنان از کارگردان و بقیه عوامل فیلم و فیلم های مشابه متشکرم. از کیهان کلهر هم که از بهترین هاست، به طور جداگانه.