آخرین اجرای نمایش چمدان در سال جاری رو دیشب دیدم. به نظرم بخش اول نمایش خیلی جالب و مختصر و مفید بود. به بخش دوم کاری ندارم اما بخش سوم هم مفهوم جالبی رو ارائه می کرد اما برعکس بخش اول خیلی مطول و زیادی کشدار بود. پرداختن به فضاسازی و جلوه های تصویری گاه اون قدر به درازا می کشید که اصلا رشتۀ کلام از دستت خارج می شد. این وقفه ها قطعا از دید نویسنده و کارگردان لازم بوده و در اصل وجودشون شکی نیست اما روند کند و طولانی اونها به نظر من به این نمایش لطمۀ جدی می زد.
مثلا اگر این نمایش رو با نمایش خلوتگاه اثر ژان پل سارتر مقایسه کنیم می بینیم که صحنه های ارتباط بر قرار کردن شخصیتهایی که به جهنم اومدن با دنیای قدیمشون مشابه همین وقفه ها هستند اما خیلی مختصر و مفید. اینه که مثلا اون نمایش خیلی گویاتر و نافذتر جلوه می کنه ...
در مجموع انتظارم از کار آقای آئیش با منظور کردن بازی جذاب خود ایشون برآورده شد ...
ممنونم ...