در نمایش "اودیسه" جریان سیالی می گذرد از چراها و ارزوها و ترس و عادت ها در قالب انسانی نزدیک به دنیای ما و دور از تصور ذهنی ما.... داستانی از باورهای ادمیانی که به پوچی می گرایند ، داستانی سرشار از ساختار شکنی های دیروز و امروز و کم شدن و بی معنا شدن " فاصله" ها در سیاه چال تهی ، و فروپاشیدن "چیزی" که روزی از هیچ زاده شده بود . زائدی که برای از بین بردن آن باید بت ساختاری اش را شکست ..... داستان روزمرگی های بی پایان ادمی در سرگردانی بی انتهای این دنیای خاکی .... ادمیان سنگ شده و اندیشه های خاموش و رنج بی پایان ادمی از جنگ های مقدس شمرده شده و خون و خون و خون و بازم این "هیچستان" بی پایان و تمسخر الهه های اسمانی از این درک و از این مرگ و از این رنج.
و جدال "اولیس" برای شناختن و فهمیدن و وسعت بخشیدن به ذهن درون و عجز دیگران از این همه تلاش و فهمیدن و فهمیده شدن و درنهایت تنهایی و تنهایی و تنهایی و مرور خاطرات در پستوی تاریخ گمشده.، و نشانه هایی از این دست و از این نوع برای چالش بی حد و مرز تماشاگران....
اگر به دیدن این نمایش رفتید تمامی ذهن خود ، نه فقط کمی، تمامی ذهن خود را معطوف به فهمیدن کنید تا دنیای تاریک ذهن "اولیس" و خودتان را بشناسید تا شب هنگام که به خانه بازگشتید رها از تمام دنیا به خوابی عمیق روید و با هر طلوع دوباره به دنیای سرگردان روی آب "اولیس" ها بیاندیشید که شاید برای اندکی درنگ کردن هنوز زمانی باشد.......