کمدی ژانر سختی است. واقعا سخت است. ممکن است گفتنش به ربان ساده باشد. اما تا در این ژانر دست به عمل و تولید نزنید درک سختی اش امکان پذیر نیست. اساسا خنداندن آدمها کار راحتی نیست. حتی اگر بخواهی به واسطه شوخی های لغو و سطحی بخندانی باز هم امکان اینکه شکست بخوری وجود دارد. حالا چه برسد به اینکه خنداندن بخواهد به واسطه تئاتر اتفاق بیافتد. آنوقت نه فقط امر خندیدن اهمیت می یابد بلکه نتیجه ی حاصله از آن خنده, نقد, تفکر, رعایت همه ی أنچه به فرم و محتوای اثر مربوط می شود نیز دغدغه ای سترگ است.
بنابراین هر چقدر در قضاوت یک تئاتر در ژانر تراژدی ملودرام یا ... احتیاط می کنیم, هنگام قضاوت درباره یک اثر کمدی این احتیاط باید چندبرابر باشد تا نظر ما یکطرفه و غیر منصفانه نشود.
کمدی استشمامات در اصل و اساس یک گروتسک است. اما در شیوه ی اجرایی با وجود اینکه مبنا و فونداسیون کار بر کمدی موقعیت استوار شده اما هر از گاهی کمدی کلام و کمدی رفتار, در موقعیت کمدی موجود در اثر تنیده می شود تا فضای گروتسک موجود در کار بیش از حد باعث درگیری مخاطب نشود. گویا گروه اجرایی در این کار عمدی داشته. این عمد از یک منطق ساختاری پیروی می کند. در واقع مساله ای که نمایش کمدی استشمامات طرح می کند ( فرار دماغ ) ماهیتا اگر در بستری جدی طرح شود ممکن است باورپذیر نشود و اثرگذاری اش نیز از بین برود. اما بستر کمدی برای طرح این مساله بستر مناسبی است. این بستر کمیک اگر صرفا در فضای گروتسک ارایه می شد باز هم بار سنگینی پیدا می کرد و ممکن بود باعث عدم ارتباط مخاطب شود. از این رو شدخی های کلامی و رفتاری در کمدی استشمامات توجیه پذیر است. از طرفی آدمهای این نمایش به عنوان کاراکترهای شکل دهنده نهاد قدرت, وقتی در یک فروپاشی ساختاری, قرار می گیرند, طبیعی است که همه چیزشان را از دست بدهند. یکی از مواردی که در این فروپاشی دچار خلل می شود زبان و لحن نمایش است. این آدمها متشخص نیستند. مودب نیستند و اساسا به همین دلیل است که دماغشان را از دست می دهند.