چقدر 4 پروانه ای که حاضرن بمیرن اما عشقشون رو ترک نکنن دوست داشتنی ان. می تونستن هر کسی باشن و به جای هر کسی درد بکشن و دوباره... "ما 4 نفر بازیگرای نمایشی هستیم که 60 ثانیه ی دیگه روی صحنه می ره"!
این نمایش پر بود از شور، از حس، و از به تصویر کشیدن غروری که راه رفتن، نفس کشیدن، و حتی مردن! درون اون مستطیل جادویی به ارمغان میاره. و ما، نظاره گران بیرون مستطیل، با چشمانی اشکبار در جادوی این همه زیبایی غرق می شیم... و غبطه می خوریم به حال 4 نفری که 1 نفرند؛ و هزار نفر...
بیایید تا 5 بشمریم، و چشمهامون رو ببندیم.
چه اهمیتی داره که نمی فهمن...