تاتر مسعود دلخواه "بیگانه "را دیدم.بیگانه ی آلبر کامو را میگویم...آقای دلخواه چرا انقدر وفاداری به داستان؟چرا خط به خطش؟شاید پاسخش ارادت ایشان به آلبر کاموی شهیر باشد...کسی چه میداند. اما چگونه داستانی چنین تاثیر گذار و زیبا را می شود به نمایشی تاثیرگذار تبدیل کرد؟...قطعن کار دشواری ست و مسعود دلخواه اینکار را به دشواری انجام داده است.ذهن تماشاگر بیگانه خوانده با آن تصورات بکر و زیبا از اثری ژرف و خواندنی با آن کلمات استخواندار و بدون تکرار در بهترین اثر آلبر کامو با آنهمه توصیف و ریز بینی در ادبیات زیبای این داستان را تغییر دادن و جذب نمایشی با میزانسن های خویش کردن کار سترگی ست.اصلن طرف بیگانه رفتن به نظر غیر ممکن بیاید اما قطعن وسوسه کننده است.بیگانه ی آقای دلخواه آن داستان دلچسب و تاثیر گذار کامو از آب در نیامده، اما قطعن مخاطب هم چنین توقعی نداشته است زیرا ادبیات و تخیل کجا و مدیومی چون نمایش با امکانات و سالن محدود چارسو کجا ...نمایش بیگانه یک تاتر کلاسیک است با تکیه بر قصه و دیالوگ و بازیگر ،ریتم کند نمایش هر چقدر هم بخواهد به بیگانه بودن مورسو کمک کند باز کند است و کندی اش ملال آور است.تکرار ها چه در دیالوگ و چه در اکت ها اجرا را طولانی کرده است در حالیکه اثر میتوانست موجز تر اجرا شود .طراحی ی صحنه خوب است اما به نظر نامتحرک بودن آن برناپویایی اجرا اثر گذاشته است،حضور گیوتین که همچنین پنجره ای ست رو به سوی جهانی دیگر به عنوان نمادی برای مرگ و سرنوشت محتوم مورسو خوب انتخاب شده است.لحظه های درخشان، صحنه های دادگاه است و زمانی ست که مورسو می خواهد در برابر نور خورشید از خود دفاع کند،افکت های صوتی دقیق و به جاست و نقطه ی قوت کارند،صدای زیبای بازیگر مادر مورسو به نمایش جان میدهد و بازی های دادستان (حسین سحرخیز)و مورسو (رحیم نوروزی) زیبا و باورپذیرند...و در نهایت باید بگویم در واقع مسرت بخش است که بعد از مدتها شاهد نمایشی بر اساس یک رمان هستیم...