دو سال پیش اجرای تالار حافظ رو رفتم و برای دو ساعت محکم نشسته‌بودم و پلک نمی‌زدم... این نمایش خیلی قوی هست و خیلی سنگین... انقدر که آوار می‌شه سر تماشاچی! ضربه می‌زنه، مثل طوفان بی‌وقفه.

بدون تردید می‌گم که این کار بهترین و تکان‌دهنده‌ترین کاری است که تا امروز دیدم و از دو سال پیش لحظه‌شماری می‌کردم که باز هم اجرا شه. این هفته برای سومین بار می‌رم ببینمش.

سپاس از ایمان اسکندری، حمید رحیمی و تمام بچه‌های گروه. و البته توماج دانش بهزادی که نمی‌شه انتخاب کرد او بکمان بهتری (بهتر؟ درمانده‌تر!) بود یا حمید رحیمی.