پیمان لسان احساس نزدیکی عجیبی برام ساختی..توی چند متن اخرم ،پروانگی، لامپ،روشان، صور اسرافیل و تریو بدون هارمونی تشویق ها و نقدهای مختلفی دریافت کردم که بابت همشون از همتون ممنونم ووولی بالاخره چیزی رو که به خاطرش این متن ها رو نوشتم ،واضح با جملات تو بیان شد. انسانی که سفید نیست همانطور که سیاه هم نیست یا بهتر بگم انسانی که با دو بال پرواز میکنه یکی سیاه و دیگری سفید و بخاطر همین تضاد و جنگ همیشگی، جذاب ،قابل احترام و دوست داشتنی میشه..از درک و نگاهت ممنونم

سیاوش جان ، دغدغه ی این انسان قابل احترام دیرزمانی ست که برای خود من وجود داشته ... و اما دغدغه ای که از پس این ماجرا بیرون میاد اینه که بتونی واسه دیگران توضیحش بدی تا به نوعی بقیه رو(هر کس تا حد خودش) شریک این درگیری ذهنی کنی...سختی مرحله دوم برای من اونجایی مشخص میشه که بارها کاغذی زیر دستم نوشته شده ، مچاله شده و به کناری رفته ... اما بنظرم اتفاق خوب برای تو وقتی می افته که تا حد مطلوبی موفق عمل میکنی و تماشاگران متنت یه چیزی رو دوس دارن تو متن .. شاید دقیقا ندونن چیه یا مثلا کجای انسانیته ولی حتی در ناخودآگاه باهات همراه میشن! و جالب اینجاست که یادداشت کوتاه من بقول خودت بیانگر انگیزه ت از نوشتن بوده همونطور که نمایشنامه تو بیانگر جهان انسان محوری ست که من تا همیشه دوستش دارم .. سخن دراز است عزیز...امیدوارم تماشای تریو هم ممکن شه تا بیشتر انسان ببینم و از انسانیت بنویسم ... موفق باشی.