یادداشت دنیا راد نویسنده کتاب "قرمز جدی":

ما یک عده‌ای هستیم که اتفاقی در همان سالنی نشسته ایم که آدم قصه با کتک زن اش قرار دارد!!!
این آغاز ماجرای نمایش سزارین است
یک نفر در دنیای امروز به این راه حل رسیده!!! شغلش کتک خوردن از کسانی باشد که می خواهند بزنند، بلکه زندگی تحمل پذیر شود. "که خب اگه اونا این طوری آروم می شن، بذار بزنن"
خسته شده اما. حالا یک اسلحه ی پر آورده بدهد به کتک زنش و خلاص شود، که او هم نمی آید و قرار به فردا موکول می شود. به همین سادگی. طرح تک خطی داستان نمایش سزارین. ساده و کافی تا درکش کنیم و البته پرسشگر.
ورود به دنیای سزارین شده ی امروزی هایی که محصول دهه ی مشخصی هستند. دهه ی شصت. دهه ای که می توان در ایدئولوژیک بودن کارتون ها و سرگرمی هایش ... دیدن ادامه ›› حسابی غور کرد و نوشت. دهه ای که به محصولش رسالت را تزریق کرده و هیچ کدام از منطق هاش دیری نپاییده و خیلی زود نقیضه ی خودش را عیان کرده.
حالا آدم قصه روبروی ما می ایستد، قوطی کبریتی از جیب در می آورد، باز می کند و جلوی ما می گذارد، داخلش یک سوسک مرده را نشان می دهد و ادعا می کند که فلرتیشیای کارتون لی لی پوتی هاست و همان گونه ای تلف شده که همنوعانش یعنی تمام لی لی پوتی ها، در اتاق خواب کودکی هایش قتل عام شده اند توسط کسی که او را در اتاق حبس کرده بوده.
پیداست این قصه با چنین دغدغه ای نوشته شده که بازآفرینی مناسب و درخوری از یک شخصیت دهه ی شصتی ایرانی کدام است؟ اینجا، در این متن دارد حق مطلب درباره ی یک ویژگیِ بارز از انسان ایرانی دهه ی شصت ادا می شود. ویژگی ای که شامل یک پروسه ی دلبستگی به باوری و انقراض آن و جستجوی باورهای جایگزین است. پروسه ای که یک نمود بیرونی ساده دارد.
بلاهت
وقتی منطقی برای اعتنای یک نسل باقی نمی ماند، شخصیت مدام در حال تعویض بنیان های ابتدایی باورها، دست و پای دائم می زند. در اطرافش مدام در حال تغییر رویه هستند و او هنوز دلمشغول رسالت خودش و اصطلاحا ایستادن روی باور هاش در چالش مدام است و این گونه می شود که اگر در کودکی دوره ی شکوفایی و افرینش در آدم های پیر به نظرش دوره ی منقرضی می رسیده، حالا با چالش انقراض خود درگیر است در میانه ی راهِ نرسیده و حتا نپیموده. دنیای کام نگرفته ی یک دهه ی شصتیِ مومن را در سزارین می توان به عینه شاهد بود.
سزارین، مقابل نشینِ واژه‌ی‌ طبیعی ست در وضع حمل و اوضاع این روایت!!! زن پا به ماهِ صاحبخانه را می‌رسانند بیمارستان، زن و کودک هر دو تلف می شوند، در بازگشت از بیمارستان، لک لکی بقچه‌ای را از دودکش فرو می کرده که داخل بقچه همین آدم قصه ایست که ایستاده روبروی ما و لیلایش یک جالباسی ست. این ماجرای از کجا آمدن و آمدنش بحر چه بودِ آدم سزارین است.