درود و ادب به پیشگاه هنرمندان این مرز و بوم اجرای نخست روز آدینه را دیدم که در مقایسه با فیلم سینمایی ساخته هربرت راس و با بازی وودی آلن در نقش اصلی چنگی به دل نمی زد. هرچند این اجرا نیز دارای نقاط قوت بود مانند بازی پژمان جمشیدی و خانمها الناز حبیبی و بویژه آندریا نوشاد که با توجه به غیبت ناگهانی خانم بهاره رهنما، با اعتماد به نفس و تکیه بر توانایی های بازیگریشان به خوبی به ایفای نقش پرداختند. البته برخی میگفتند "چرا بازیگرها از روی متن میخوانند!؟" که اگر کمی به شرایط موجود با دید بازتر نگاه می کردند چنین پرسشی را ابراز نمی نمودند. بازی پژمان جمشیدی ( که در نمایش سرکار خانم ژاله صامتی هم هر شب بازی میکند) بر خلاف پیش بینی ها فراتر از انتظار و در عوض بازی امیر مهدی ژوله (که پیش از این توان بالای خود در اجرا را در استندآپ کمدی نشان داده بود ) کم حس و حال و پایین تر از حد انتظار بود. متن آلن سرشار از شوخی های همیشگی او و بیشتر درصدد دست انداختن شخصیت و خصلت های خودش است تا دیگران. بازی بازیگر نقش بوگارت و طراحی لباسش بسیار ابتدایی و نا همخوان با سایر اجزای نمایش است و گوینده صدای این نقش نیز متاسفانه از صدای خاص و تاثیر گذاری برخوردار نیست. برخی شوخی ها خوب و برخی دیگر بد به نمایش درآمده اند که این نه به متن که به کارگردان و بازیگران اثر بر میگردد.گروه موسیقی از پیش از شروع نمایش تا پایان آن تقریبا بطور دایمی مشغول نواختن هستند که بهتر بود در زمان گفتگوها و ادای دیالوگ بازیگران به منظور بهتر شنیده شدن صدایشان قطع شود.در ضمن با شنیدن چند قطعه از موسیقی های جاز آثار آلن و بهره گیری از آن می شد فضای نمایش را به فضای آثار آلن نزدیک تر کرد.امیدوارم با بهبودی حال خانم رهنما و حضور ایشان بر روی صحنه، نمایش با انرژی و شور و حال بیشتری اجرا شود و در روزهایی که اجرا نیست با تمرین بیشتر، نقاط ضعف را کم رنگ تر کنند.( مانند اجرای چند ماه پیش از نمایشنامه "این آب آشامیدنی نیست" از همین نویشنده و کارگردان) در پایان از تلاش همه دست اندرکاران این نمایش سپاسگزاری می نمایم.