"پدر": این روزها در قیل و قال پایان ناپذیر روزگار و در دل روزمرگی های عمر بر باد ده، نمایشی در مجموعه تئاتر شهرزاد روی صحنه است که به گوشه مهمی از زندگی می پردازد. گوشه ای که شاید امروز دچارش نباشیم اما دیر یا زود همگی به آن مبتلا می شویم، پیری.
در "پدر" پیری با فراموشی همراه است و دختر که از تر و خشک کردن و گند زدن های پدر (نقل به مضمون) عاصی شده، تصمیم گرفته او را به آسایشگاه سالمندان بسپرد. پدری که هنوز دختر کوچک ترش را بیشتر دوست دارد، دامادهایش او را درک نمی کنند و دختر بزرگش دریافته که پرستار گرفتن برای پدر و نگه داشتن وی در خانه دردی را دوا نخواهد کرد.
نمایش "پدر" نوشته فلوریان زلر فرانسوی و به کارگردانی محمود زنده نام از دسته نمایش های معمولی و به گفته زنده نام "بازاری" نیست که مردم برای دیدنش هجوم بیاورند. فضای بسیار سردی دارد که تا اعماق وجودتان را یخ می زند، طراحی صحنه ساده ای دارد که به آرامی تاثیر خاکستریش را بر شما می گذارد و بازیهای کنترل شده و هماهنگی دارد که اگر نگویم عالی دست کم حرفه ایست و موسیقی زنده گوش نواز و آرامی دارد که حس صحنه را دوچندان می کند.
حقیقت اینکه دلیل جذب شدنم برای دیدن این کار، موردی بسیار نزدیک و شخصی وتماشای هنرنمایی یکی از بهترین صداپیشگان ایران بر روی صحنه نمایش بود.
چنگبز جلیلوند که با دوبله های نابش به جای پل نیومن، مارلون براندو، ریچارد برتون، برت لنکستر، شان کانری، پیتر اوتول، کلینت ایستوود و فردین جایگاه والایی نزد من دارد، در نقش پدر خوش میدرخشد و صحنه را از آن خود میکند حتی وقتی که فقیهه سلطانی و میرطاهر مظلومی را در برابرش دارد.
او حالا هشتاد ... دیدن ادامه ›› ساله است موهایش سپید و چهره اش پر از چین های زندگی است ولی صدایش همان آوای خوش سی سالگی را دارد، آوایی که در سالن نمایش بارها چشمانم را برای بهتر شنیدنش بستم و بارها مست نیوشیدنش شدم.
پ.ن.: نمایش "پدر" تا آخرین روز پاییز بر روی صحنه خواهد بود.

امیر جان، نمی دانم یادت هست بیست و پنج سال پیش هر روز برای من و بقیه همکلاسی ها و دوستانت در زنگهای تفریح مونولوگ می گفتی و ما با تمام وجود به هنرنمایی تو که ترکیبی از حقیقت و خالی بندی ناب بود گوش می کردیم؟ ولی مطمئنم یادت هست که در یکی از صبح های یکی از یکشنبه های سال 1370 که با بعضی از بچه ها قرار گذاشته بودی کاری کنی که آقای اکبر جان رادی (معلم فارسی آن روزهای ما و بزرگترین نمایشنامه نویس فقید این روزهای ایران) فرصت پرسش همیشگی درس از دانش آموزان را پیدا نکند و به محض اینکه ایشان خواست کسی را به جلوی کلاس برای شروع پرسش هدایت کند با آغاز بحثی جذاب درباره فیلم تازه به نمایش درآمده و مد روز "عروس" حدود بیست-بیست و پنج دقیقه ای توجه استاد را به خود و سوالهای چالش برانگیز و نظرات بامزه ات جلب کردی و وقت پرسش کلاسی را گذراندی و استاد را وادار کردی تا به تو بگوید" جناب جعفری! شما بهتره به جای تلف کردن وقت خود و همکلاسیهاتون و بنده، کمی دروس هنرهای دراماتیک مطالعه بفرمایید تا این استعداد خدادادی و ذاتیتون هدر نره" و تو از همون موقع تصمیم گرفتی که در آینده بازیگر بشی چون یکی از مفاخر ادبیات و نمایش ایران تو را به این کار تشویق کرده بود و تو هم انگار از خدا خواسته!
امیر جان، نمایش "ضیافت پنالتی ها" را با هنرنمایی تو و به همراه همسر و یگانه دخترم دیدیم و مثل همیشه از بازی تو لذت بردیم بخصوص که به فوتبال هم مربوط میشد. اگر درحین اجرا که چند باری با من چشم در چشم شدی ، چهره شاید آشنایم باعث بر هم خوردن تمرکزت شد از تو پوزش میخواهم و اگر پس از نمایش اندکی نایستادم تا دمی با تو خلوت کنم و گپ بزنم به بزرگواری خودت ببخش که این روزگار همیشه آن طور که دلمان می خواهد با ما تا نمی کند و گاه زخم هایی عمیق و شخصی در دل می گذارد که حتی اندکی درنگ برای دیدن دوستی از سالهای بسیار دور را هم از آدم دریغ می کند.
برایت آرزوی تندرستی و شادکامی در کنار خانواده نازنینت سرکار ریما خانم رامین فر و آیین عزیز دارم. همکلاسی سال چهارم دبیرستان سعیدی، میر پرشا سعید واقفی

آشپزخانه برای من "شهر قصه" هزاره سوم بود. شاید اگر بیژن مفید "شهر قصه"اش را امروز می نوشت و روی صحنه میبرد چیزی شبیه "آشپزخانه" میشد! متن، بیشتر بازیها، طرااحی دکور و انتخاب موسیقی های نمایش را دواشتم و چند نقطه ضعف هم در آن دیدم: 1- حجم ناسزاها و بد دهنی ها بسیار بیشتر از کل نمایشنامه بود( میشد کمی از این واژه های منفی را کم و نمایش را دلنشین تر کرد) 2- میشد چند نقش را بدون وارد شدن خدشه ای به نمایش حذف کرد تا تمرکز روی شخصیت های اصلی بیشتر شود. 3- بازیگر نقش رییس به هیچ وجه بازیگری تئاتر را نمیدانست و حتی در ادا کردن مونولوگهایش هم ضعیف و آماتور عمل میکرد.

"ماتریوشکا": نمی دانم چقدر با آثار آنتون چخوف آشنا هستید و اینکه نگاه و قلمش را دوست دارید یا خیر. به هر حال چه او را دوست داشته باشید و چه نه و چه بشناسیدش و چه معرف حضورتان نباشد، با تماشای "ماتریوشکا" ی پارسا پیروزفر که به تنهایی بار بازی در تمامی نقشهای هشت نمایشنامه کوتاه از آثار چخوف را بدوش میکشد و کارگردانی هم میکند علاوه بر توانایی های نویسنده شهیر روس به مهارت های سطح بالای پارسا پیروزفر در امر بازیگری نیز پی خواهید برد.
انتخاب نام "ماتریوشکا" برای این نمایش که شامل هشت نمایشنامه کوتاه به ظاهر بی ارتباط با هم است بسیار هوشمندانه می نماید چرا که "ماتریوشکا" همان عروسک های چوبی تو در تویی هستند که همه ما آنها را میشناسیم و حتی با آنها بازی کرده و سرگرم شده ایم، درست مانند همین نمایش!
این نمایش تا 19 دی ماه در تماشاخانه پالیز روی صحنه خواهد بود.
پ.ن: تماشاخانه پالیز علیرغم نوپا بودنش چند نکته مهم را در خود ندارد، یک اینکه تعداد صندلی های سالن 180 عدد است ولی حدود 100 نفر هم علاوه بر این به نام "خارج از ظرفیت" پذیرفته و روی پله ها وروی زمین جلوی صحنه می نشینند. دوم اگر اتفاق کوچکی( در حد یک جرقه) در سالن بیفتد به دلیل نبود راه فرار و بسته بودن تمامی راه ها توسط تماشاگران خارج از ظرفیت و تنگی بیش از حد راهروی خروجی(ورودی) عملا فاجعه سینما رکس در ابعادی وسیع تر تکرار خواهد شد و سوم اینکه در اصلی ملک بسیار بزرگ و در واقع کامیون رو است ولی معلوم نیست چرا برای ورود و بخصوص خروج تماشاگران یک در کوچک آدم رو باز گذاشته شده که باعث طولانی شدن زمان تخلیه مجموعه و بروز برخی مشکلات برای مردم میشود. روشن است که هر سه مورد فوق به مدیدریت مجموعه و سالن بر میگردد و خود سالن و در و دیوارش در این موارد کمترین گناهی ندارند.

درود و ادب به پیشگاه هنرمندان این مرز و بوم اجرای نخست روز آدینه را دیدم که در مقایسه با فیلم سینمایی ساخته هربرت راس و با بازی وودی آلن در نقش اصلی چنگی به دل نمی زد. هرچند این اجرا نیز دارای نقاط قوت بود مانند بازی پژمان جمشیدی و خانمها الناز حبیبی و بویژه آندریا نوشاد که با توجه به غیبت ناگهانی خانم بهاره رهنما، با اعتماد به نفس و تکیه بر توانایی های بازیگریشان به خوبی به ایفای نقش پرداختند. البته برخی میگفتند "چرا بازیگرها از روی متن میخوانند!؟" که اگر کمی به شرایط موجود با دید بازتر نگاه می کردند چنین پرسشی را ابراز نمی نمودند. بازی پژمان جمشیدی ( که در نمایش سرکار خانم ژاله صامتی هم هر شب بازی میکند) بر خلاف پیش بینی ها فراتر از انتظار و در عوض بازی امیر مهدی ژوله (که پیش از این توان بالای خود در اجرا را در استندآپ کمدی نشان داده بود ) کم حس و حال و پایین تر از حد انتظار بود. متن آلن سرشار از شوخی های همیشگی او و بیشتر درصدد دست انداختن شخصیت و خصلت های خودش است تا دیگران. بازی بازیگر نقش بوگارت و طراحی لباسش بسیار ابتدایی و نا همخوان با سایر اجزای نمایش است و گوینده صدای این نقش نیز متاسفانه از صدای خاص و تاثیر گذاری برخوردار نیست. برخی شوخی ها خوب و برخی دیگر بد به نمایش درآمده اند که این نه به متن که به کارگردان و بازیگران اثر بر میگردد.گروه موسیقی از پیش از شروع نمایش تا پایان آن تقریبا بطور دایمی مشغول نواختن هستند که بهتر بود در زمان گفتگوها و ادای دیالوگ بازیگران به منظور بهتر شنیده شدن صدایشان قطع شود.در ضمن با شنیدن چند قطعه از موسیقی های جاز آثار آلن و بهره گیری از آن می شد فضای نمایش را به فضای آثار آلن نزدیک تر کرد.امیدوارم با بهبودی حال خانم رهنما و حضور ایشان بر روی صحنه، نمایش با انرژی و شور و حال بیشتری اجرا شود و در روزهایی که اجرا نیست با تمرین بیشتر، نقاط ضعف را کم رنگ تر کنند.( مانند اجرای چند ماه پیش از نمایشنامه "این آب آشامیدنی نیست" از همین نویشنده و کارگردان) در پایان از تلاش همه دست اندرکاران این نمایش سپاسگزاری می نمایم.