من نمایش جوادیه رو بیشتر دوست داشتم هر چند که این نمایش هم شباهت های زیادی با جوادیه دارد. مثلا یکی از نقاط گیرا و جذابش شخصیت ها هستند. در کارهای آقای تاراج تنوعی قابل توجه در شخصیت ها به چشم می خورد و زنان و مردانی از جامعه ی ما که کمتر دیده شده اند مورد توجه قرار می گیرند در پرداخت شخصیت ها جزییات زیادی وجود دارد که آنها را زنده و باور پذیر می کند. نکته ی جالب در این نمایش ها نقشی ست که محله و مختصات طبقاتی آن در شخصیت پردازی دارد. فقط این که نمایش مصرف و سوئ استفاده مواد مخدر به این وضوح و آشکاری به نظر من کار درستی نیست هر چند که صراحتا بر وجه منفی آن تکیه می شود و به نظر من می توان از ایماژها استعاره ها و مجاز هایی بهره برد که بر کراهت و قبح این عمل تاکید می کند. دیدن این نمایش رئالیستی جالب را پیشنهاد می کنم.