این اجرا هیچ چیز خاصی نداشت و بهتر بود خانه می ماندم و نمایشنامه را می خواندم با ترجمه ی خوب خانم محامدی.

نمایش تاریخی تامل برانگیز که با امروز ما هم در ارتباط ست اگر از خودمان بپرسیم مغولهای بی اخلاق و عاشق قدرت و مال امروزی چه کسانی هستند و مرواریدها یی که با درایت خود نقشه هاشان را نقش بر آب می کنند چه کسانی. استفاده از تاریخ و تبدیل آن به درام به شیوه ی جذابی انجام شده بود. من بعد از دیدن نمایش ترغیب شدم کتاب تاریخ جهانگشای جوینی را بخوانم. در ضمن طراحی صحنه آن هم دیدنی بود.

نمایش ابوبکر محمدی، فاطمه محمدی دیدنی، متاثرکننده و تامل برانگیز است. پس از مدتها بلاخره نمایشی را دیدم که زندگی در متروپولیتن تهران را در تمامی ابعادش به تصویر می کشید، کاری رئالیستی و بسیار معاصر از رنج ها، فشارها و امیدهای ساکنین این شهر نامهربان. تا حالا نمایش های زیاد ایرانی و خارجی را دیدم که بر پایه مفاهیم کلی ظاهرا جهانشمول به موقعیت انسان معاصر می پرداخت که به نظر من بیشر شان در توجه به این نکته غفلت ورزیده بود که پیشینه مذهبی، جایگاه منطقه یی و واقع شدن در میانه کشمکش های ژئوپلتیکی چقدر در انتخاب های ما حتا در خصوصی ترین ابعاد زندگی مان نیز موثرند و این ضعفی است که ابوبکر محمدی، فاطمه محمدی از آن مبرا است. این نمایش این نوید را میدهد که با خصلت های بومی، منطقه یی، فرهنگی و مذهبی می توان از منظری کاملا جزئی و تاریخی و از همین جایی که هستیم به قضاوت درباره ی مفاهیم کلی زندکی انسانی پرداخت. چیزی که دوست داشتم این بود که نشان می داد رابطه ی عاشقانه ی میان زن و مرد نمایش با وجود تلاش ها و فداکاری های شان چقدر متاثر از جهان اطراف است و برای نگهداری از عشق خود به چه میزان مقاومت در برابر تهاجم جهان خارجی نیازمندند و آنها نیز در این راه از هیچ کاری فروگذار نمی کنند و برخلاف نمایش های معمول دیگر که انسان را عاجز، فرورفته در تنهایی، ابسردیتی و عدک امکان وجود رابطه می نمایاند، ابوبکر و فاطمه مصرانه به تلاش خود برای حفظ عشق ادامه می دهند. این نمایش همچنین اشاره یی به نقش دوستی داشت و این که فداکاری دوستان حقیقی چقدر در ساختن چشم انداز بهتری از زندگی لازم و چقدر زیبا ست. پایان بندی نمایش من را غافلگیر کرد زمانی که زوج نمایش و دوست شان تصمیم می گیرند به جای آن که ریزه خوار دزدان و فعلان سیاسی و اقتصادی فاسد ملی و بین المللی باشند با فداکاری و عشق رشوه های آنان را ندیده بگیرند و راه حلی جمعی برای بقای خود انتخاب کنند، گزینه یی که انتخاب قطار در برابر پول رشوه ی ماشین رویال پرشیا آن را باز می نمایاند که در هجوم این همه وا دادن ها و تسلیم مصلحت شدن ها گزینه یی تازه نفس و رادیکال است. فقط این که من ترجیح می دادم ناگهان در پایان نمایش گره آن باز نگردد و تردیدهای شخصیت ها در طول داستان نیز برای ما آشکار باشد. ضمن این که این نمایش خیلی متکی به دیالوگ ست و خوب بود خلاقیت های فرمی بدیع تری برای ایده ی اجرایی آن اندیشیده می شد تا کمتر شبیه به نمایشنامه رادیویی باشد. بازی حسی و اصطلاحا زیر پوستی آقای نائل نیز به یادماندنی ست. به گروه خسته نباشید می گویم و بابت این چهره ی جدید سوژه مند زیبا و تامل برانگیزی که از ... دیدن ادامه ›› گمنام ترین و فراموش شده ترین ساکنین شهر تهران به ما نشان دادند از آنها ممنون ام. آرزومند موفقیت در اجراهای آینده و پروژه های نفس گیرتر رادیکال تر تازه تر و زیباتری را برای شان می کنم.

متاسفانه نمایش حکومت نظامی نمونه یی از این اندرزنامه های سبک جدید ست با زرق و برق فرم های تکراری. گفته شده این نمایش درباره داعش وخاور میانه ست و مخاطبی مثل من را مشتاق کرده تا ببیند چه طور دغدغه های امروز منطقه بیان خود را در این نمایش به دست می آوردند. به نظر من این نمایش از مسائل سیاسی فقط برای جلب مخاطب بهره برده و حرف جدیدی ندارد و یا حتا بینش عمیقی را هم به مخاطب منتقل نمی کند. در آمیختن کلمات عربی و انگلیسی بصیرت فراملی به نمایشی نمی دهد. تاسف بارتر از همه بازی بازیگران ست که به وضوح تمرین نکرده اند با کاراکترهایی که نه تیپ هستند نه فرد و فقط دیالوگی را منتقل می کنند. بازی های همه به نظر من نازل و کسالت آور ست و من در طول آن 60 دقیقه بارها و بارها ساعتم را نگاه کردم و از انتخابم پشیمان بودم.

به نظر من نمایشی جذاب و متاثرکننده بود. وجه تاریخی و مستند و خاطره گویی های عاطفی و پر از جزییات نمایش جالب و کم یاب بود. من فقط برایم سوال بود که چرا نقش مادام لورتا همسر عبدالحسین نوشین این اندازه جزئی و کم بود با وجود آن که مطالب زیادی درباره اش و حتا کتابی درباره اش منتشر شده و در دسترس هست. در مجموع نمایشی متفاوت ست که دیدن آنرا پیشنهاد می کنم.

از این که وقت گذاشتم و به دیدن این نمایش رفتم متاسفم.

به نظر من این اجرا از مده آ خیلی روی سوگواری متمرکز شده بود و ما از همان اول وارد فضای سوگواری می شدیم و سایر موتیف های این داستان مثل عشق، نفرت، انتقام به حاشیه رفته بودند که کاش دلیلی برای این تمرکز روشن می شد. مده آ این اجرا با نمایش ها و فیلم های مده آ که من دیدم تفاوت زیادی داشت. هیچ اشاره یی به گذشته ی مده آ و حالت جادویی او و اتفاقات گذشته که متمایز بودن کاراکتر او را نشان می دهد، نمی شد. مضمون عشق در داستان مده آ پررنگ ست اما معلوم نیست به چه دلیلی در این نمایش ندیده گرفته شده. نمایشنامه اورپید خود در خشم وانتقام و نفرت افراط گونه ست و حذف عشق هم در این اجرا به نظرم آن را کمی بیش از اندازه افراط زده و ناخوشایند کرده بود. ضمن این که مده آ این اجرا به نسبت با سایر بازخوانی ها خیلی برونگراست و ابراز خشم و نفرت اش خیلی پرهیاهو ست و مثلا با فیلم مده آ با بازی ماریا کالاس و سکوت و درونگرایی تاثیرگذار اش فرق زیادی دارد. کالاس خود خواننده اپرا بود اما از توانایی اش در فیلم استفاده یی نشد. دلیل این رویکرد برونگرایانه به مده آ نامعلوم می ماند. برای من این سوال به وجود آمد که چرا از این همه موسیقی های متفاوت استفاده شد ه و چرا فقط از یک نوع موسیقی گسترده تر و عمیق تر بهره برده نشده بود؟