برای من این نمایش خیلی غیر واقعی به نظر می آمد. تصویری که از دبیرستان دخترانه ارائه می شد خیلی تاریک و سیاه بود. دیوارها سیاه، راهرو ها تاریک آدم ها سرشار از بدخواهی. دبیرستان محیطی سرشار از انرژی و تضاد است که کشمکش ها در هم گره خورده اند.این دبیرستان های دخترانه فرق داشت. علاوه بر آن حرکت های زمانی اش ترفندی تکرار ی به چشم ام می آمد. دائم فیلم هایی به یادم می آمد که از این فرم استفاده کرده بودند. معمولن حرکت های زمانی در فرم در راستای هدفی در خدمت منطق و مفهوم متن هستند. مثلن برای ایجاد خاطره جمعی یا برای فرم بخشیدن به پرداختی تاریخی. بسیاری از رفت و برگشت های زمانی هدفی سیاسی را دنبال می کنند. به هم ریختن خط روایت مقصودی باید داشته باشد اما مقصود از این کار در نمایش فعل چه بوده است؟ برای من البته روشن نشد. خصوصن وقتی که به ایده های محوری نمایش فکر می کنم این فرم عجیب تر می شود. چون نمایش اصولن درباره ی نشدنی ها و امکان ناپذیرهاست درباره ی آدم هایی که به مقصود دلخواه خود نمی رسند. شکستن خط روایت تفننی و بازی فرمالیستی صرف به نظر می آمد.در سینمای آمریکای لاتین مثلن حرکت های زمانی فلاش بک و جلو و عقب رفتن مفهومی سیاسی دارد تا دگردیسی افراد متحول شدن شان را نشان دهد و خاطره جمعی بسازدو امکان های جدید اجتماعی و نگرش به دنیا را واکاوی کند. این نمایش هیچ کدام از این هدف ها را دنبال نمی کرد. ضمن این که روایت می توانست بسترهای تاریخی و اقتصادی و اجتماعی داشته باشد اگر موضاعتی روشن می شد و مورد پرداخت قرار می گرفت. مثلن آیا این دبیرستان دولتی است یا خصوصی؟ و این امر با سرشت روابط افراد در آن محیط و سرنوشت شان چه ارتباطی می توانست داشته باشد. یا این که معلم جدید کلن برای المپیاد آمده بود. چرا این همه اصرار برای المپیاد رفتن وجود داشت؟ آیا رقابت بیمارگونه دانش آموزان صرفن خصیصه یی شخصی بود یا به واسطه تحریک محیط ایجاد شده بود؟ نمایش به هیچ کدام ازین مسائل نمی پردازد و اصلن بسترسازی اجتماعی انجام نمی دهد. به هر حال اثر هنری الزامی به تبعیت از واقعیت ندارد اما نمی دانم چرا همه ی نمایش هایی که تا حالا دیده ام که در دبیرستان ها می گذرد این طوری شده اند.