به نظر من این اجرا از مده آ خیلی روی سوگواری متمرکز شده بود و ما از همان اول وارد فضای سوگواری می شدیم و سایر موتیف های این داستان مثل عشق، نفرت، انتقام به حاشیه رفته بودند که کاش دلیلی برای این تمرکز روشن می شد. مده آ این اجرا با نمایش ها و فیلم های مده آ که من دیدم تفاوت زیادی داشت. هیچ اشاره یی به گذشته ی مده آ و حالت جادویی او و اتفاقات گذشته که متمایز بودن کاراکتر او را نشان می دهد، نمی شد. مضمون عشق در داستان مده آ پررنگ ست اما معلوم نیست به چه دلیلی در این نمایش ندیده گرفته شده. نمایشنامه اورپید خود در خشم وانتقام و نفرت افراط گونه ست و حذف عشق هم در این اجرا به نظرم آن را کمی بیش از اندازه افراط زده و ناخوشایند کرده بود. ضمن این که مده آ این اجرا به نسبت با سایر بازخوانی ها خیلی برونگراست و ابراز خشم و نفرت اش خیلی پرهیاهو ست و مثلا با فیلم مده آ با بازی ماریا کالاس و سکوت و درونگرایی تاثیرگذار اش فرق زیادی دارد. کالاس خود خواننده اپرا بود اما از توانایی اش در فیلم استفاده یی نشد. دلیل این رویکرد برونگرایانه به مده آ نامعلوم می ماند. برای من این سوال به وجود آمد که چرا از این همه موسیقی های متفاوت استفاده شد ه و چرا فقط از یک نوع موسیقی گسترده تر و عمیق تر بهره برده نشده بود؟