دیشب نمایش پدر رو دیدم
بازی آقای کیانیان درخشان بود. و البته ایده های اجرایی جذاب آروند دشت آرای. خیلی عجیبه که بعضی دوستان این نمایش رو با فیلم پدر مقایسه میکنند.
ایده های نو کارگردانی، بازی های یک دست، طراحی صحنه عجیبی که به نظرم نقطه قوت اجرا بود و موسیقی و ... اینها همه نکاتی هستند که میتونه شمارو از فیلم پدر فارغ کنه و دوباره از زاویه جدیدی این قصه رو ببینید و بشنوید.
بسیار لذت بردم
خسته نباشید به عوامل گروه.
امشب این نمایش رو دیدم و شگفت زده شدم
از ایده کارگردانی، متن فوق العاده، بازی های خوب، موسیقی درخشان و...
اگر میخواید نمایشی ببینید که از پیش قواعد اون رو میشناسید اصلا این نمایش رو پیشنهاد نمیکنم.
اما اگر میخواید ۱ ساعت جدا بشید و خودتون رو بسپارید به طراحی های جدید کارگردان جوانش، ایده های بعضا خشونت آمیزی که اتفاقا قدرت اجرا محسوب میشه، دیدن این نمایش رو از دست ندید.
اجرای منسجم، متن خوب، بازی های درست
در لحظاتی نگران میشویم که اجرا در تله احساسات بیفتد اما به سرعت خارج میشود که این نشان هوشمندی بازیگران و کنترل کارگردان بر صحنه است.
در طول اجرا مداوم یادآور این نکته میشویم که چقدر تئاتر میتواند در بستر جامعه، سیاست، فرهنگ و... تاثیر گذار باشد و جریان ساز ، چیزی که هدف متن است و مدام بر جان مخاطب میاندازد... اما ...
اما افسوس که به سرعت به یاد میآوریم چه بر سر هنرمان، تئاترمان آمده که دیگر قدرت تغییر ندارد.
این نمایش ، نمایش به یاد آوردن است ، به یاد بیاریم انتخابهامون چه تاثیری بر زندگیمان دارد ، به یاد بیاریم چه بودیم و چه شدیم.
باشد که از این قبیل نمایش ها سرآغاز به یاد آوری عمومی ما باشد که بدانیم چه قدرتی داشتیم اما حال اخته شده ایم.
خدا قوت به بازیگران و عوامل اجرا.