دعوت به یک میهمانی
در آغاز یک سمفونی بود یک گروه ساده و بی ادعا، اما جدیِ تئاترِ دانشجویی است. همه افراد گروه با همین ایده دور هم جمع شده‌اند، ایده‌ای برآمده از فکر و خردی جمعی. این روزها کمتر گروهی پیدا می‌شود که از همان ابتدا یکباره بتوانند همدیگر را به این سرعت پیدا کنند. صد البته، ترکیب این آدم‌ها کنار هم، درست مثل ترکیب سازهای یک سمفونی، هر یک رنگ و صدای خودش را دارد. این می‌تواند هم استقلال این گروه را پی‌ریزی کند، هم تفکر جمعی آنها را. هیچ کاری بی‌عیب و نقص نیست. چون هیچ چیز کاملی در تئاتر وجود ندارد، از آن رو که ما آدمی هستیم و در هنوز در راه.
با این وجود ندیدن زحمت و دقت این گروه می‌تواند به دریغِ بعدهای ما تبدیل شود. فکر می‌کنم در این روزها که وضعیتِ تئاترِ تجاری به گونه‌ای است که در یک مسابقۀ خواسته، با شتابی سرسام‌آور به سمت گردآوری «مشتری»های تئاتر است، شاید کسانی باشند که دوست داشته باشد، این روزها به جای آنکه «مشتری» تئاتر باشد، «تماشاچی» تئاتر باشد. با احترام تمام به این گروه نوجو و نوپا؛ شما «تماشاگرانِ فرهیختۀ تئاتر» را به میهمانی «در آغاز یک سمفونی بود» دعوت می‌کنم.
فارِس باقری