علیرغم انتظاری که از کارگردان داشتم ، شاهد فیلنامه خوبی نبودم، مضمون داستان کمی غیرواقعی بود، شخصیت پردازی حسین (حامد بهداد) به درستی شکل نگرفته بود. اگر مردانی در جامعه هستند که دلباخته زنان بزرگتر خودشان میشوند، به شدت دچار مشکلات شخصیتی و روحی ای هستند که گاها ریشه در نوجوانی یا کودکی آنها دارد. فیلم میتوانست مضمون روانکانه داشته باشد و در دنیای ذهنی شخصیت هایی مثل "حسین" و "امیر" واکاوی کند ، تا ذهن مخاطب را به چالش بکشد. فیلم میتوانست تحلیلی باشد اما در همان روال قصه گویی خود گرفتار آمد. تا نیمه های ابتدایی ، فیلم قابل تامل تر بود اما در نقطه انتهایی که میتوانست تمامی ضعف های فیلم را بپوشاند و نقطه طلایی فیلم باشد، با از میان برداشتن حسین و بعد زیبا، به نوعی کارگردان از بار مسئولیت شانه خالی کرد. تا پاسخگوی هیچ چیز نباشد.شاید اگر بازی خوب بازیگرانش و موسیقی فیلم نبود، چنگی به دل نمی زد.
به هرحال متاسفانه ما ضربه اصلی را از فیلم نامه میخوریم، کمتر فیلمی را میشود شناخت که همچون اصغر فرهادی، رضا درمیشیان و ... ، که تعداد انگشت شمار و اندکی هستند، تحلیلی و عمقی بنویسیند...