دیشب به اتفاق دوستان به تماشای نمایش " حکومت نظامی " نشستیم.
نمایشنامه اجرا اثری بود از " آلبر کامو " که نامش تداعی گر هنجارشکنیست و " تینو صالحی " نامیست که در ذهن من همیشه نویدبخش تابوشکنی و اجراهای جسورانه بوده.
بازیهای بدن عالی و خیره کننده و انرژی بالای بازیگران تحسین برانگیز بود.
تنها قسمتی که به شخصه با آن نتوانستم ارتباط خوبی برقرار کنم صحبت مستقیم پی در پی بازیگران با تماشاگران در جای جای نمایش بود که به نظرم در حد یک یا دوبار کفایت می کرد(و البته این شیوه در نمایش های تینو صالحی معمولا استفاده می شود،همان طور که دیالوگ گویی با تک کلمه ها) ... و فکر می کنم بهترین آن،مربوط به قسمت پایانی نمایش و سوال در خصوص ادامه اجرا بود، که متاسفانه اکثریت علاقه مند به ادامه پیدا کردن اجرا و به نمایش در آمدن سکانس پایانی بودند که این نشان دهنده آن بود که تماشای اجرا تاثیری که باید روی غالب تماشاگران نگذاشته و به مانند مردم " شهر ما " همچنان اسیر کلیشه ها هستند... و شاید آن صحنه پایانی با آن شیوه اجرایی معترضانه و سخنان پایانی فرشته تلنگری باشد برای تغییر و خروج از قالب هایی که آزاد اندیشی و دگر اندیشی را از آدمی دور می سازد... امید که این گونه باشد ...