خوشبختانه تونستم آخرین اجرای این نمایش پژوهشی رو که به پیشنهاد اصغر دشتی در سالن موج‌نو روی صحنه می‌ره رو ببینم؛ و تبدیل شد به اولین تجربه‌ی لذت‌بخش من از یک اثر دانشجویی و •تجربی• به حقیقی‌ترین معنای آن.
خانم‌ها مائده شانه‌ساز و سارا فعلی با استفاده‌ی ابزاری از قوانین ریاضی و کوانتومی، علی‌الخصوص بحث سیاهچاله‌ها، به شیوه‌ی فلاسفه‌ی پست‌مدرن شروع به «فلسفیدن» و «سفسطیدن» در باب انسان (و امیالش) و خودشناسی می‌کنند؛ و چه پخته و هدفمند این کار صورت میگیره. آن‌ها همچنین با استفاده‌ی هوشمند از ابزاری مانند چراغ‌قوه، بادکنک و خط‌کش کمک شایانی به فهماندن مطلب و منظورشان به مخاطب می‌کنند.
موسیقی زنده‌ی نویز (با سینثسایزر و گیتار الکتریک) هم به جلوگیری از خسته‌کننده شدنِ احتمالی توضیحات کمک به سزایی می‌کرد و به جذابیت کار نیز افزود.
در یک کلام عالی بود.