این نمایش، بازی و دیالوگ‌های ماندگار خوبی داشت، اما من انسجامی بین جملات و عبارات نمایشنامه ندیدم؛
یک ساعت تمام سوال‌های بی‌جواب و یا جواب‌های نامربوط! می‌تونه کمی کسل‌کننده باشه.
انگار دو مونولوگ درهم تنیده غیر واقعی و بی‌هدف.
من اثری از ژانر وحشت حس نکردم، علی‌رغم این که سعی شده بود با تولید گاه غریوها و لرزه‌های ناهنجار و گاه وزوز کلافه‌کننده، این حس به تماشاچی القا بشه.
گذشته از این مسائل، حتی موقع شروع اجرا، تعداد صندلی‌های خالی سالن (که به نصف می‌رسید) من رو مایوس کرد.
در آخر بگم که من این نمایش رو به اعتبار حضور آتیلا پسیانی و کار قبلی آروند دشت‌آرای دیدم.