از سه‌شنبه که این نمایش را دیدم هنوز تصاویری را که عوامل موفق به خلقشان شده بودند در سرم تاب می‌خورد و حیرت‌زده‌ام می‌کند.
این نمایش به من ثابت کرد که همه‌مان «دردِ اَختگی» را تجربه کرده‌ایم، فارغ از جنسیتی که داریم(داشتیم؟) همه‌مان هویتمان را از دست داده‌ایم؛ ولی یادمان نرود، در حرمسراهای تاریخِ مملکت خواجه‌هایی مثل خسرو زند بودند که هیچ‌گاه نامی ازشان شنیده نشد و کسانی مانند آغامحمدخان بودند که خود را به همه تحمیل کردند.