آشکارا بسیاری از ارجاعات تاریخی اثر که به تاریخ انگلستان برمیگرده برای من مخاطب ایرانی جز با مطالعه و پژوهش بیرون از سالن تئاتر قابل فهم نیست. حتی اگر این نمایشنامه به فارسی ترجمه و چاپ بشه(که نمیدونم شده یا خواهد شد) باید در زیر بسیاری از صفحات چه بسا بیشتر از خود متن، پانویس آورده شود. از این جهت نمایشنامه سختی برای اجرا هست. از طرف دیگه نمایشنامه بسیار پرگو و حراف هست اما گروه اجرایی بویژه کارگردان به خوبی این چالشها رو شناسایی کردند و با کار خلاقانه در هنگام تمرین بیشترین و بعضا خلاقانه ترین میزانسنها رو به تئاترشون بخشیدند. البته گاهی میزانسنها آنچنان خلاقانه و رها هستند که من مخاطب در بار اول هم مجذوب میشم و هم گیج! گیج از اون جهت که در پس هر میزانسن به دنبال معنایی هستم که این میزانسن به این صحنه اضافه میکند. من شخصا ارتباط بسیاری از میزانسنهای زیبای اجرا با تم و موضوع آن صحنه را نفهمیدم. شاید برای درک این موضوع نیاز به دو یا چند بار دیدن این اجرا و حتی تماشای فیلمی باشد که بر مبنای این نمایشنامه ساخته شده است.
به گروه و کارگردان تبریک میگم که بدون آوردن سلبریتیهای سینمایی و تلویزیونی در صحنه تنها به مدد صبوری، حوصله و خلاقیت در پروسه تمرین و اجرا تئاتری پرطرفدار و در خورتعمق به تماشاگر عرضه کرده اند.
پیشنهاد میکنم گروه اجرایی از یکی دو استاد تاریخ بویژه استادان فلسفه تاریخ یا استادانی که در زمینه تاریخ انگلستان تخصص دارند دعوت کنند تا اجرای اونها رو ببینند. فکر میکنم بعد از اجرا بحث و گفت و گوهای جالبی شکل بگیره