من هم ضمن همدلی و ابراز خرسندی با تذکر قاطعانه آقای بهبودی به اون تماشاگر خاطی که در واقع حرف همه ما مخاطبین بی‌دفاع و علاقمند تئاتره (که زبون‌مون در برخورد با آزار و اذیت این دوستان قاصره) خدمت جناب بهبودی عرض می‌کنم قـاتـل اصلی لذت تماشای تئاتر واسه تماشاگر، عــــکـــــاس‌های محترم هستند چه شب‌ها که سالن سالن مخاطب رو "مدیون" خودشون نکرده باشند. به نقش این عزیزان در معرفی و دیده شدن نمایش‌ها و مهم‌تر از اون به ثبت تاریخی اثر در حافظه تصویری روزگار آگاه و معترفم اما معتقدم اول باید اون نمایش تو چشم و گوش و ذهن ما بینندگان حاضر در سالن ثبت و ضبط بشه و مگر ژره دسته مسلح دوستان عکاس و رگبار مداوم شاتر مجالی واسه ما بینوایان می‌ذاره؟ کاش آقا رضای عزیز و البته سایر هنرمندان دلسوز هنر که معتقد به "حساسیت‌های نمایش" هستند بدونند که چشم‌مون به صحنه خشک شد تا مگر شجاعت‌شون دامن عکاسان رو هم بگیره چه عکاسان خود گروه، چه عکاسان همکار سالن، چه عکاسان آزاد و چه عکاسان "نامی" که مصرف شجاعت و صداقت در تذکر به اونها شاید دل و جرات بیشتری طلب می‌کنه. حالا جوالدوز نشد، لااقل سوزن!

محمد شمالی گرامی، در مورد پارادوکس اخلاق فردی از نظر من پارادوکسی وجود نداره چون خشم و غضب یا فریاد زدن یا حتی دست بلند کردن روی دیگری لزومن به معنای غیر اخلاقی بودن نیست.

مسئله ادب کردن فرد متجاوز نیست بلکه جلوگیری از تجاوز هست و فرد متجاوز متوجه هست که شما با او مشکلی نداری و صرفن هدفت جلوگیری از تجاوز و پایمال شدن حق دیگریست.

البته به طور کلی درگیر شدن خود نشانه ی ضعف هست و در واقع از روی ناچاریست وگرنه وقتی شما اقتدار داشته باشی کسی جرأت تجاوز به خود ... دیدن ادامه ›› نمیدهد یا اگر بدهد هم تو میتوانی جوانمردانه او را ببخشی چون فرد متجاوز متوجه برتری و قدرتت هست و بخشش تو را به حساب ضعف تو نمیگذارد و در نتیجه بخشش نه تنها جری ترش نمیکند بلکه او را شرمنده میکند.