شرقی غمگین را به خاطر نویسندگی و حضور سجاد افشاریان دیدم.
مونولوگ ابتدای نمایش جذاب و شنیدنی بود و باقی نمایش هم معمولی گذشت به خنده و غم.
اما حالا هر چه می‌گذرد انگار شخصیت‌های نمایش و حرفهایشان دارند در من رسوب می‌کنند و حک می‌شوند...
از خودم می‌پرسم مگر علی عشقی که بود که من او را می‌شناخته‌ام بی‌آن‌که خبر داشته باشم!
شاید اندوه و ناکامی و ناامنی و بی‌عشقی علی عشقی مال همهٔ شرقی‌هاست ...