یک نمایشنامه ی شجاع!نمایشنامه ای که فلسفه ی جنگ رو به چالش میکشه..تقریبا از همه ی تفکرات زمان جنگ نماینده ای در نمایش وجود داره ک از ایدئولوژیش دفاع میکنه..
وقتی در قسمتی از نمایش علیرضا با لودگی داشت ادای بقیه شخصیتها رو درمیاورد-هرچند جذابیت خودشو داشت اونم با بازی نوید!-از خودم پرسیدم آیا من به تماشای یک نمایش کمدی یا طنز نشسته ام؟ و درست همونجا بود که علیرضا اون دیالوگ کوبنده رو گفت:"من یه الکی خوشم!فقط حرف میزنم تا وقتمون تو این جهنم بگذره!" اینجا خیلی از خصوصیات شخصیت علیرضا برای ما روشن میشه...
تعریف از نوید محمدزاده تکراری و درعین حال اجتناب ناپذیره!کسی که از بستر تئاتر برخواسته و جوایز سینما رو درو کرده و الان بازهم تو تئاتر میدرخشه شاید کار تئاترش حتی عالی تر از سینماست!
اینکه نوید محمدزاده گیشه ی این نمایش رو پر کرده درست، اما الحق والانصاف که بازی سایر بازیگران هم عالی و حرفه ای بود
بهتر بود برای نمایش از یه مشاور نظامی استفاده میکردن تا واقعی تر جلوه کنه.خیلی چیزا با محیط نظامی و زمان جنگ تطابق نداشت!هرچی جلوه های بصری بهتر باشه مفهوم راحت تر منتقل میشه
در پایان خسته نباشید میگم به همه عوامل این نمایش