خاموشی دریا کار فاخر و زیبایی است.
متن با بازیها و طراحی مناسب جلوه‌ پیدا کرده است.
به نکات ارزشمند اجرا در کامنتها اشاره شده و من تکرارشان نمی‌کنم.
متن بعد از تماشا تا مدتها در ذهن خوانده و بازسازی می‌شود. سکوت دو شخصیت در شرایطی که هر ایرانی را به فریاد و سبنه‌سپر کردن وا می‌دارد، برای ما دردناک به نظر می‌آید. اصلا شوک می‌شویم... له می‌شویم زیر فشار تحمل ذلت و خواری.... به نظر ما مرگ باافتخار بهتر از زندگی خفت‌بار است. اما در این متن زندگی است که تقدیس می‌شود... حیات که شگفت‌انگیزترین و ارزشمندترین چیز دنیاست نگه داشته می‌شود... و به خاطر تقدسِ تن آن را از دست نمی‌دهند...
به نظر من این تضاد فرهنگیِ دنیای متن با دنیای واقعی ما از زیباترین قسمتهای نمایش خاموشی دریا بود...
دریا هم که باشی گاهی باید خاموش بمانی...