به نظر من (*) که این کار آن طور که لایقش باشد مورد توجه قرار نگرفته، و هرچقدر هم فکر میکنم دلیل آن را نمیفهمم! هرچقدر بخواهیم در تحلیل­های این نمایش و استقبال از آن نگاه جنسیتی نداشته باشیم، امکان پذیر نیست که اصلا موضوع کار هم به همین حیطه برمی­‌گردد، اما بیایید فکر کنیم که به جای این همه بازیگر زن، کار دیگری در همین سالن با تعدادی چهره‌­ی مرد اجرا می­‌شد تا تفاوت استقبال از آن برایمان مشهود باشد!

بازی­ها چقدر تمرین شده، بی خطا و به اندازه است! بازی خانم رویا تیموریان هم که عالی، خیره کننده و در خور یک برنارد آلبای مستبد واقعی است. و البته صدا، صدا، صدا! صحنه‌­هایی که در آن خواهران حضور دارند، ترکیبی از بازی­های درخشان و صداهای گوش­نواز است که بدون نیاز به هیچ میکروفونی به انتهای سالن نیز می‌­رسد! (و اصلا هم کنایه به کارهای دیگر نمیزنم!) موسیقی اما چندان به موازات این امر نیست، گرچه در بسیاری از صحنه‌­ها موسیقی به تشدید حس کمک کرده، اما گاهی نیز موسیقی (آن هم نه موسیقی کلاسیک)، کمی از کار بیرون می­زند و به سبک کارهای آقای رفیعی نمی‌­ماند.

اسم دکتر رفیعی که بیاید، انتظار داریم آمیزه­ای از رنگ و زیبایی روی صحنه بدرخشد، این امر در قالب لباس و تا حد فراخور متن خود را نشان داده، اما در طراحی دکور ابتر مانده و هرچه میخواهم دلم را فقط به همان درهای باشکوه و طراحی صحنه­‌ی آخر خوش کنم، نمی­شود.

اما تمام تحلیل ها و موارد تکنیکی ... دیدن ادامه ›› را بگذارید کنار و بروید متن کار را به نوش جان نیوش کنید! آن جایی که مستخدم خانه دارد با صدای غرا از وضعیت اسفناک دختران برناردا آلبا می­گوید، به حال خودمان فکر کنیم؛ صحنه­‌ای که دختران در خواب به مثابه مردگان هستند را ببینیم و دلمان برای خودمان بسوزد که نگذاریم جامعه بیش از بیش ما را به دختران برناردا آلبا شدن پیش ببرد.
.

(*): به قول رابرت در زندگی تئاتر، به نظر من نداره، جانی. نظر من نداره!