نمی دانم چه ! ، نمی دانم که !
به اجرا در آوردن جشن تولد از آن حرف هاست . متنی بلند ، پُر پرسوناژ و پیچیده . آن هم در فضای بلک باکس کوچک مکتب تهران . و به راستی که کارگردان و بازیگرانش از عهده غلبه بر این محدودیت برآمده اند. یکی از ویژگی های تاثیر گذار این اجرا صمیمیتی است که با تماشاگر ایجاد می کند . به راحتی قراردادهای خلاقانه ی خود را _ که به سمت سادگی رفته ست _ با ما در میان می گذارد و ما بی چون و چرا می پذیریم ... اما دکوری که در نسبت با بزرگی فضا وصله ناجور به نظر می رسد ، ما را دچار دوگانگی می کند . اجرا تا حد زیادی متکی به متن است اما در برخی جاها متن در پشت جلوه ی خلاقیت های کارگردان یا بازیگران پنهان می شود و ما مجذوب می شویم . البته به خاطر بافت متفاوتی که جشن تولد با تئاترهای عامه پسند این روز ها دارد ، شاید بتوان این خوشمزگی ها را این گونه توجیه کرد که تماشاگر کمی به واسطه این ترفند تا پایان به نظاره بنشیند . با همه ی این ها تماشای چنین اجرای بی مدعایی خالی از لطف نیست و کمی ما را از زرق و برق تئاتر تجاری به بی چیزی تئاتر ، بی پسوند و بی پیشوند ، سوق می دهد.
کمی هم از برداشت های فردی ام که لزوما ربطی به اجرا و یا متن ندارد اما در من شکل گرفت بنویسم . استنلی ، قربانی ِ کافکایی جشن تولد ، انگار خود ماییم . اگر کمی به دور و اطراف خودمان نگاه کنیم ، می بینیم که از ترس نمی دانم چه در گوشه و کناری خزیده ایم و همواره از اضطراب نمی دانم چه در انتظاریم . روزی هم عده ای نمی دانم که ، از راه می رسند و تفتیش مان می کنند ، مرعوب مان می کنند و ما را به سمت زوال رهنمون می شوند. آه ... دیگران ! از مگ با حماقت شهوانی و مادرانه اش به استن ، از پتی با انفعال ِ پدرانه اش ، از لولو با بلاهت مضحک اش ... همه و همه دست به دست هم می دهند تا جشنی بگیرند برای استن ؛ جشن قربانی شدنش . می خواهند کمک کنند ، کباب می کنند ...
امیدوارم از تماشای این اجرا لذت ببرید.