بالاخره موفق به دیدنش شدم
با اجرا خندیدم، اما نتوانستم با غم و اندوه علی شادمان و الناز حبیبی خوب ارتباط برقرار کنم
این اتفاق عجیب است که تماشاگر بخوبی با قسمت های خنده دار نمایش ارتباطی بسیار قوی برقرار می کند
اما با قسمت های غمبار نمایش نه تنها ارتباط نمی گیرد، بلکه اگر کوچکترین المان خنده دار ببیند، در اوج اندوه بازیگران، تماشاگر می خندد ! در حقیقت، انگار تماشاگر میل وصف ناپذیری به خنداندن خود دارد !
علت این معزل را نمی دانم، اما این مورد گویی کاملا اپیدمی شده است، شاید نشئت گرفته از مشکلات جامعه هست و آنکه تحمل اندوه را ندارد و شاید همزمان نویسنده با پررنگ ساختن متن خنده دار، به این مشکل دچار شده است، اما بی شک برای بازیگری که از ته دل می گرید، این ریکشن لذت بخش نخواهد بود که ببیند بازخورد این حجم حس، تنها با نگاه تینو صالحی به خنده ختم می شود !
از این نظر، اجرا بنظرم در خنداندن تماشاگر موفق بوده است، اما در انتقال حس پررنگ انتهای نمایش، علارغم اجرای خوب بازیگران، ناموفق دیدم