کار دوستداشتنی و تاثیرگذاری بود
اما عدم انتخاب موسیقی های بسیار خوب و بجا که می تونست کار رو به شدت گیرا کند، بسیار محسوس بود
و این کمبود را می شد در طول اجرا کاملا حس کرد و بسیار جایش خالی بود
(اگرچه موسیقی داشت، اما درخور این تئاتر نبودند، به جز قطعه محمد چرم شیر که با اجرا همخوانی داشت)

یک دوووووست داشتنی مهلک !
کارهای مهدی کوشکی را بسیار به حقیقت زندگی نزدیک می بینم، تلفیق لحظه هایی به ظاهر خندان که با حقایق و اتفاقات هولناکی در هم آمیخته شده است.
تنها کمبودی که آن هم بخاطر اجرای سیزده در این اجرا دیدم آن بود که انتظار مفهوم ، هدف غنی تر و عمیق تری از متن نمایش داشتم. همین و دست مریزاد.

بالاخره موفق به دیدنش شدم
با اجرا خندیدم، اما نتوانستم با غم و اندوه علی شادمان و الناز حبیبی خوب ارتباط برقرار کنم
این اتفاق عجیب است که تماشاگر بخوبی با قسمت های خنده دار نمایش ارتباطی بسیار قوی برقرار می کند
اما با قسمت های غمبار نمایش نه تنها ارتباط نمی گیرد، بلکه اگر کوچکترین المان خنده دار ببیند، در اوج اندوه بازیگران، تماشاگر می خندد ! در حقیقت، انگار تماشاگر میل وصف ناپذیری به خنداندن خود دارد !
علت این معزل را نمی دانم، اما این مورد گویی کاملا اپیدمی شده است، شاید نشئت گرفته از مشکلات جامعه هست و آنکه تحمل اندوه را ندارد و شاید همزمان نویسنده با پررنگ ساختن متن خنده دار، به این مشکل دچار شده است، اما بی شک برای بازیگری که از ته دل می گرید، این ریکشن لذت بخش نخواهد بود که ببیند بازخورد این حجم حس، تنها با نگاه تینو صالحی به خنده ختم می شود !
از این نظر، اجرا بنظرم در خنداندن تماشاگر موفق بوده است، اما در انتقال حس پررنگ انتهای نمایش، علارغم اجرای خوب بازیگران، ناموفق دیدم

تپق، تپق و تپق !
خیلی عجیب بود ، تا جایی که دیشب دیدم، تمامی بازیگران تپق می زدند، آن هم در لحظاتی که بسیار می بایست تاثیر گذار باشد، عملا تمامی به جز رامین ناصر نصیر که اصلا دیالوگی نداشت، تپق زدند !
مطمئن هستم که این نمایش اگر پخته تر و روان تر می بود، بسیار گیراتر می توانست باشد و احتمالا در اجراهای بعدی، این ایراد به کلی رفع خواهد شد.
خوشا به حال تماشاچی های اجراهای بعدی