خیلی خوشحالم که موقعیتی شد که این نمایش رو با دختر ۱۱.۵ ساله ام ببینم. یکبار بلیط گرفتیم و بدلیل بیماری نشد به دیدن کار برویم. قبل از دیدن نمایش مردد بودم ولی وقتی از سالن بیرون آمدیم دخترم گفت که لطفا بیشتر این طور نمایش ها بریم، در قیاس با کارهای کودک و نوجوان قطعا این کار حرف تازه ای برای گفتن داشت و برای من جالب بود که دخترم تمام مفاهیم این کار را با وجود بی کلام بودن آن درک کرده بود و البته وقتی در توضیحات اشاره شده که برای چه گروه سنی مناسب هست باید رعایت شود. چون در روز اجرایی که ما رفتیم دو کودک حدود ۷ سال بودند که نتوانستند آرام بمانند.

این نمایش که حدود ۴۰ دقیقه بود چنان من و همراهم رو مجذوب کرده بود ، که اخیرا هیچ کدام از کارهای پر سر و صدا در سالن های مطرح چنین من رو به فکر فرو نبرده بود.
اجرا در کافه تئاتر شهر خیلی به تاثیر گذاری بیشتر کار کمک کرده بود. مخصوصا که سالن تاریکی نبود که اشکها رو پنهان کنه.

بعد از مدتها یک کار عالی و جذاب در تالار هنر دیدیم و لذت بردیم.

متن اشعار پیش پا افتاده بود، بازیها مخصوصا ساعت ، شمعدان و قوری خیلی خوب بود. صداها اغلب مناسب نقش بود. خیلی راحت میشد کار را از نظر زمان کوتاه تر کرد و بعضی قسمتها که از نظر بصری تکراری بودند را حذف کرد. طراحی و اجرای لباسها خوب بود.

امشب ۳ آبان بداهه رو دیدم، اول اینکه متاسف شدم که چرا دعوا و خشونت بخش عظیمی از دیالوگها و بازی رو تشکیل میداد. ولی بعد فکر کردم این همون بخش عظیمی از گرفتاری ما هست که باید داد و فریاد کنیم که بلکه بجایی برسد.
دوم اینکه نمایش جوابی برای سوالهای من پیدا نکرد و با یک حس گمشدگی سالن را ترک کردم.
بخش گفتگوی کارگردان با تماشاچیان را نپسندیدم، حس گسستی در خلال کار ایجاد میکرد. مخصوصا چون اپیزودها، پنج دقیقه ای بودند، تا درگیرش میشدم ، با برش بعدی و صحبتهای کارگردان از حال و هوایش در میامدم.
بازی خانم مارین رو خیلی پسندیدم به خصوص که ایپزود ایشون خیلی کمتر تحت تاثیر مادیات بود و مسئله ای انسانی و و روابط آدم ها را مطرح می کرد.

بعد از مدتها کاری بسیار قوی و حساب شده از هر حیث را دیدم، عالی، حتما ببینید. موضوع فقط زهرماری نیست، اون چیز ناخواسته و نطلبیده ای هست که گریبان همه مون رو میگیره...