امشب ۳ آبان بداهه رو دیدم، اول اینکه متاسف شدم که چرا دعوا و خشونت بخش عظیمی از دیالوگها و بازی رو تشکیل میداد. ولی بعد فکر کردم این همون بخش عظیمی از گرفتاری ما هست که باید داد و فریاد کنیم که بلکه بجایی برسد.
دوم اینکه نمایش جوابی برای سوالهای من پیدا نکرد و با یک حس گمشدگی سالن را ترک کردم.
بخش گفتگوی کارگردان با تماشاچیان را نپسندیدم، حس گسستی در خلال کار ایجاد میکرد. مخصوصا چون اپیزودها، پنج دقیقه ای بودند، تا درگیرش میشدم ، با برش بعدی و صحبتهای کارگردان از حال و هوایش در میامدم.
بازی خانم مارین رو خیلی پسندیدم به خصوص که ایپزود ایشون خیلی کمتر تحت تاثیر مادیات بود و مسئله ای انسانی و و روابط آدم ها را مطرح می کرد.