عاشق این کار شدم.
عاشق سکوت و فریادش
عاشق این سکوت دوست نداشتنی و بیمار.
عاشق تابستان

وقتی به دیدن نمایش میرفتم(قبل از هر چیز این نوشته مملو از غلط املاییس) اصلا خیال نمیکردم که تا این اندازه به سکوت احتیاج داشته باشم. سکوتی که حتی با تکانهای عصبی مخاطب بر روی صندلی پر سر و صدای تیاتر هم میشکند.
نکته اول: میزان این قار و قوورهای صندلی نشان از تیکها و تکانه های عصبی مخاطب امروز است.(من نیز ... دیدن ادامه ›› همانند همه)
نکته دوم: مخاطب این اثر تا چند دقیقه اول نمایش خودش را ارام در جایگاهی تصور میکند که قرار است مملو از صدا و هیجان باشد که حتی احتمال بلند خندیدن محال نیست پس نگران تولید صدا از سمت خودش نیست و بعد از اندکی زمان درون اشفته ی مان به پا میخیزد و برای فرار از رخوت کاراکتر نمایش صدا تولید میکنیم.بعد از اندکی هرج و مرج درونی خودش اغاز میشود.هرج و مرجی که حتی با راحت کردن جایش بر روی صندلی.سرفه، بلند نفس کشیدن سکوت را میشکند.هرج و مرج درونی انسان مدرن که پایان سکوت نمایش است.(من نیز همانند همه)
نکته سوم: شاید این بار همه ی ما بیش از هر زمان دیگری محتاج سکوت مخاطبیم. التماس میکنیم که اندکی ارام بگیرد در جایش، اندکی ممارست به خرج بدهد و مدام روی صندلی غلط نخورد.اندکی ارامش در خود بیابد و با نا ارامی به سکوتمان بی احترامی نکند.(من نیز همانند همه)
نمایش را که به تماشا نشستم مدام به رمان مستاجر رولان توپر فکر میکردم.به مسخ.به کافکا به صادق هدایت به.... به.... به....
همه ی این فکرها تنها برای این بود که نمیخواستم بپذیرم که ان منم.
ان کاراکتر با ان رخوت کسالت بار دفن شده در انزوا که حتی از صدای جیر جیر تخت یا ویبره مبایل هم برای خودش ادمی میسازد تا فرار کند از این بی انتهایی منم
اما این منم و ان. مرد(یا زنی) بلعیده شده در اجتماعی وحشی و نه الزاما مدرنیته بلکه اجتماعی شلوغ گم شده بین هست و نیست،خلط شده از اینک گذشته و اینده همچون درون اشفته ام که به نا حق فراموشم کرده و من نیز همچون ابلوموف در تخت خوابم به هر شکلی فرو میغلتم تا پنهان بمانم در این همیشه از درون متلاشی شده.
از این شهر
از این ... .