#تجربه_ی_تماشا |
همان قدر که استاندارد ، فرم و روایت یک اثرهنری اهمیت دارد ، رویارویی و برخورد با یک اثر هم امر حائز اهمیتی‌ست که حالا فراموش شده است. میدانم وقتی قرار است به تالار وحدت برای تماشای یک نمایش بروم ، باید مثل بز بنشینم و تفکری که حاصل نشخوار کارگردان یا نویسنده ست را بخورم و پس از آن مثل یک فاحشه ی ناکام از دستمزد از سالن بیرون بیایم ، سیگاری روشن کنم و بگویم بد بود. اما اینجا ، وقتی در جایگاه تماشاگران اثری از جابر رمضانی مینشینم ، آماده ام برای آنچه قرار است به آن واکنش نشان دهم. | نقطه ی اشتراک رمضانی در تمام آثاری که از او تماشا کردم ، فرم گرایی اوست . اما گویی در موی سیاه خرس زخمی ، به معجزه ی قصه ،روایت و ادبیات پی برده و در کنار تجربه گرایی ، اهمیت دادن به فرم ، نور رنگ و دکور ، جای پای یک زمینه ی محکم را میشود حس کرد ؛ اثراتی از قصه که این هم وامدار اقتباس است یا بهتر است بگوییم الهام از اسطوره یا آثار بزرگ ادبیات.(که اسطوره و ادبیات کلاسیک چه جای سفتی ست برای شاشیدن).رمضانی در این اثر دو نیاز یک مخاطب را ارضا میکند ؛ تجربه ی لذت تماشا و غوطه ور شدن در تصویر و دیگری وادار کردن به تامل و تاویل . او خوب فهمیده که ارائه ی روزمره به شکلی که همه بلدند ، تنها تایید و تکریم به همراه دارد ، بلعکس، فریاد ِ‌ : یافتم! ایجاد واکنش ، پرسشگری ،جستجوگری و کشف و شهود به همراه دارد و این ، تماشاگر را همراه یافته اش میکند. بازگویی امر قریب تزلزل و فرسودن انسان معاصر در قالبی غریب ، شخصیت‌های مسئول دراماتیک ، اوج،تعلیق و فرود ،از ابزارهای بدون انقضای یک درام موفق امروزی ست که رمضانی آن را رعایت میکند .استفاده ی هجو از تصنع و زرق و برق ،در این اثر باعث صمیمی تر شدن ما با تصاویر رایج روز تئاتر های پایتخت میشود. در پایان ، هرکس میتواند خودش را در زندگی خودش و خودش در زندگی دیگری را در این اثر پیدا کند ، و از خود بپرسد من کجا بوده ... دیدن ادامه ›› ام و کجا هستم. و یا تعبیر این اثر از مرگ ،که به بودن اکتفا نمیکند . اما جابر رمضانی در تمام تجاربش ، چند قدم از بازیگر، جلوتر است ، به همین خاطر بازیگر نمیداند دارد روی صحنه چه کار میکند و کمی لنگ لنگان در اجرا غوطه ور میشود ، که این هم حاصل سوتفاهم بازیگر ،در ارائه ی بازی در یک اثر این‌چنینی‌ست.
(موی سیاه خرس زخمی را در تالار حافظ ، ساعت۲۰ ببینید)
عرفان آیتی