به قول یکی از دوستان فرهیخته آنیما آنیموس با یک نگاه پرسونایی داره روایت میکنه ، خیلی ساده و بی ادعا ،ایده ی اولیه قویه و الکی بزک دوزکش نکرده ،اون سکوت آزار دهنده سکوت و سکونیه که تو تنهایی انسان معاصر داره موج میزنه
اما من واقعا از سکوتی که مداوم بود اذیت شدم و بیشتر از اون از صداهای ایجاد شده از سمت صندلی ها آزرده خاطرم کرد،چقدر دیگه بگیییییم؟؟؟من از اون زمان که نمایش مفیستو رو در سالن اصلی مولوی دیدم دارم میگم که تورو خدا به تماشاچی و حداقل های اون احترام بگذارید،یعنی حق ما نیست که چه کار ۴ساعته رو و چه کار ۵۰ دقیقه ای رو در ارامش و سکون درست و استاندارد نگاه کنیم؟؟؟
در مورد این اجرا میتون بگم که برام لذت بخش نبود و شاید بخاطر اینه که: حقیقت تلخه و این نمایش کاملا حقیقت خودمون رو توی صورتمون میزد،طراحی صحنه رو بینهایت دوست داشتم و ای کاش این نمایش جایی غیر از مولوی اجرا میشد