چخوف از آن دسته نویسندگانی است که حرفش را کوتاه، رک و ساده می گوید. اما در پس این سادگی و کوتاهی هر واژه ای و هر حرکتی مفهوم خودش را دارد. استاد میکائیل شهرستانی هم از آن دسته هنرمندانی است که حرفشان را کوتاه و ساده اما عمیق میزنند و حالا این دو با هم روی صحنه هستند تا ما تابلوهایی آشنا ببینیم که حرفهایی بسیار مهم برایمان دارند. حرفهایی نه عجیب و نه حتی شاید تازه اما تکان دهنده و با زبانی بسیار هنرمندانه.
استاد میکائیل شهرستانی خود در ردیف اول نشسته است. هنرآموزانش روی صحنه هنرنمایی می کنند و او نگاه می کند. نگاهی تیزبین برای صید کوچکترین نکات و مهربان مانند پدری برای فرزندانش. سیمرغ نشسته است تا مرغکان راه گم نکنند و دیگران هم بدانند که تا او و امثال او هستند، هنر ناب در این سرزمین نفس می کشد. کاش بودنشان را نبودنی نباشد.