متن نمایش نامه دورنمات بسیار قوی است اما اجرا کاملا متوسط است. متنی که همه عنوان تراژدی کمدی به آن می دهند در اجرا اصلا اثری قابل ملاحظه از طنز ندارد و با دکور نا مناسب و یکنواخت، موسیقی انتخابی و کارگردانی ضعیف تا حدودی به ورطه کسالت آوری می رود. حتی اگر موسیقی انتخابی باشد باز هم استفاده به جا و موثر از آن در کنار نور و دکور می توانست متن محکم را بیشتر به رخ بکشد که نتوانست.
بازی بهبودی در خور توجه است اما فرم اجرا دیگر محلی برای هنر نمایی موثر پناهی ها باقی نمی گذارد. پناهی ها که باید بخش مهمی از شخصیتش نمادی باشد از زنی که حقش در جامعه تضییع شده، تنها ارایه ای یکنواخت از خریدار عدالت را به نمایش می گذارد.پیروزفر بازی یکنواختی دارد و بر خلاف چراغی پور استحاله در بازی او ملموس نیست.
دکور،نور و به خصوص موسیقی در بخش کلیسا بسیار ضعیف است و اثر متن را در این بخش کاسته است. همانطور که نور و موسیقی کمکی در ارایه نقش رسانه ها و دو خبرنگار نمی کند.
پیروز فر در مجموع اجرایی بدون ابتکار و نقطه قوت قابل ملاحظه ارایه می دهد. گویی مجبور به یکبار مشق اجرا از متن بوده. مشقی با تماشاگر تضمین شده.
در هر حال اجرای متنی قوی با بازیگران قابل اعتنا گامی مثبت در جذب مخاطب و به تبع آن تئاتر است ولو اجرایی متوسط.