سلام.
گروه زحمت کشیده بود ولی در کل کار را نپسندیدم.
با تصور نمایشی به سالن آمدم که حداقل ارتباطی با شاهنامه داشته باشد اما این طور نبود ... دیدن ادامه ›› و صرفا با نمایشی رو به رو شدن که با به دوش کشیدن کلمات «هفت» و «خوان» با شاهنامه و ماجرای رستم تشابه اسمی داشت.
اثری از جنگ و چالش نبود. ایرانی نمادین و تهمینه ای نمادین تر در داستان بودند که خیلی خیلی نمادین در هر مرحله از هفت مرحله ی نمایش به جنگ یکی از هفت گناه می رفتند. جالب این که هر قدر جنگ ها نمادین و تخیلی بودند، وجود گناهان خیلی جدی و واقعی بودند. به عبارتی، نویسنده و کارگردان در بیان مشکلات جاری جامعه و هفت گناهی که تیشه به ریشه مان زده اند خوب ظاهر شده بودند و دست مریزاد داشتند، بازی بازیگران سیاه پوش (که در نقش گناه/گناه کار ظاهر میشدند) جای تقدیر داشت. اما همین که طرح مسئله به پایان میرسید و نوبت حل مسئله میشد، داستان هیچ نداشت، نه راه حلی، نه پیشنهادی و نه آورده ای و آموزه ای. فقط ایرانی بود که قرار بود تنها نماند چرا که قهرمانانی داشت، تهمینه نام و تهمینه هایی بودند که بر صحنه ظاهر میشدند و به جنگ کلامی با گناهان می رفتند و گناهان را تهدید می کردند و بی هیچ ابزار یا تکنیکی (همان طور که گفتم، خیلی نمادین) بر گناهان فایق می آمد و سرزمینمان را مثلا نجات میدادند و هر از چندگاهی، اگر به خود غره میشدند، در راه این مبارزه بزرگ جان میدادند. .
خلاصه این که طرح مسئله خوب بود و حل مسئله در کل نبود و به نظر من با این اوصاف، متن نمایش نیاز به بازنویسی اساسی دارد.