تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش داSB > com/org | (HTTPS) localhost : 00:04:09
"است" نمایش شگفت‌آوری است، تجربه تماشایش هم آموزنده است؛ آنجا که تماشاگران در صحنه آغازین به ناتوانی دانش‌آموزی در خواندن شعر حافظ ... دیدن ادامه ››
می‌خندند، همان کسانی که بیشترشان از نوشتن درست سخنان خود در شبکه‌های اجتماعی برنمی‌آیند.
"است" نمایش ساده اما ژرفی است درباره بازنمایی روابط درون یک سیستم (اینجا) آموزشی. می‌بینیم که:
چگونه "کاوه آهنگر" ها خودشان را نشان می‌دهند اما سیستم به جای شناسایی آنها و به‌کارگیری‌شان برای پیشرفت خود، با ترساندن و کیفر دادن، به دنبال ازکارانداختن‌شان است.
همه چیز وابسته به آفرینشگری خود آدمهاست، دبیر انگلیسی که کار خودش را به درستی انجام می‌دهد و ابزار کارش را می‌شناسد، در درسش دانش‌آموزان پیشرفت خوبی دارند اما دبیر فارسی که رفتاری پرخاشگرانه دارد، راه به جایی نمی‌برد.
از همه بدتر، در سازمانی که با بچه‌ها سروکار دارد، قانون‌ها بر پایه رفتار بزرگسالان گذاشته شده است، از این رو به جای آزاد گذاشتن بچه‌ها برای بچه‌گی کردن، رابطه پاک آنها را زننده پنداشته و تا اخراجشان پیش می‌رود. این تلنگری به خانواده‌ها هم هست که در نمونه‌هایی این چنین، با بازنمایی دیدگاه نادرست سیستم و دیدگاه درست، حق را به کودک داده و از او پشتیبانی کنند. شاید این چنین، دست کم دیگر بچه‌ها، قربانی این دیدگاه نادرست نباشند.
خوشبختانه اجرا هم مانند نمایشنامه، دلچسب است. بازیها بسیار خوب و باورپذیر است؛ با این که هیچ بزرگسالی در نمایش نیست، اما با کنش و واکنش استادانه بازیگران نکته مبهمی نمی‌ماند و با چینش صحنه و دکور درست، فضای کلاس و مدرسه به خوبی بازسازی شده است.
پرنیا شمس و امیر ابراهیم زاده را باید به فهرست کسانی که باید در آینده کارشان را پیگیری کرد، افزود.
دست مریزاد، کامران باشید.
"است" نمایش ساده اما ژرفی است درباره بازنمایی روابط درون یک سیستم (اینجا) آموزشی. می‌بینیم که:
چگونه "کاوه آهنگر" ها خودشان را نشان می‌دهند اما سیستم به جای شناسایی آنها و به‌کارگیری‌شان برای پیشرفت خود، با ترساندن و کیفر دادن، به دنبال ازکارانداختن‌شان است.
همه چیز وابسته به آفرینشگری خود آدمهاست، دبیر انگلیسی که کار خودش را به درستی انجام می‌دهد و ابزار کارش را می‌شناسد، در درسش دانش‌آموزان پیشرفت خوبی دارند اما دبیر فارسی که رفتاری پرخاشگرانه دارد، راه به جایی نمی‌برد.
از همه بدتر، در سازمانی که با بچه‌ها سروکار دارد، قانون‌ها بر پایه رفتار بزرگسالان گذاشته شده است، از این رو به جای آزاد گذاشتن بچه‌ها برای بچه‌گی کردن، رابطه پاک آنها را زننده پنداشته و تا اخراجشان پیش می‌رود. این تلنگری به خانواده‌ها هم هست که در نمونه‌هایی این چنین، با بازنمایی دیدگاه نادرست سیستم و دیدگاه درست، حق را به کودک داده و از او پشتیبانی کنند. شاید این چنین، دست کم دیگر بچه‌ها، قربانی این دیدگاه نادرست نباشند.
خوشبختانه اجرا هم مانند نمایشنامه، دلچسب است. بازیها بسیار خوب و باورپذیر است؛ با این که هیچ بزرگسالی در نمایش نیست، اما با کنش و واکنش استادانه بازیگران نکته مبهمی نمی‌ماند و با چینش صحنه و دکور درست، فضای کلاس و مدرسه به خوبی بازسازی شده است.
پرنیا شمس و امیر ابراهیم زاده را باید به فهرست کسانی که باید در آینده کارشان را پیگیری کرد، افزود.
دست مریزاد، کامران باشید.
ژوآن (zhuansa)
تیوال این کاربر
پروفایل
دنبال
از ۲۶ تیر ۱۳۹۸
من الان اجرای جشنواره رو دیدم، چقدر خوب نقد کردید
۱۲ بهمن ۱۳۹۸
دوست‌دارم
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۵۰ برنامه
+۹,۳۰۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
