دیشب اجرای عاشقانه های خیابان رو خیلی اتفاقی به همراه یکی از دوستانم دیدم . چیزی که می خواستم بگم این هست که از لحظه ورودم به سالن افرادی رو می دیدم که بلند بلند باهم صحبت می کردن و تا چند دقیقه بعد اجرا که اجرا شروع شده بود هنوز مردم وارد سالن می شدن و حتی وسط اجرا پسر بچه ای از صندلی اش چند ثانیه ای بلند شد و ایستاد و دوباره نشست کمی بعد وسط سالن موبایل یک نفر زنگ زد و آخرای اجرا هم که آقای یزدانی می خوند دوستان همه خیلی خوش حال با موبایل هاشون فیلم می گرفتن. به نظرم شبیه سالن تئاتر نبود. سالن تئاتر یعنی اینکه همه ما در کنار هم در سکوت کامل بدون هیچ دغدغه ای یه اجرای خوب ببینیم. فکر کنم واقعا یه عده فقط اومدن که یه زمان و تایم فان داشته باشن در کل امیدوارم شاهد این رفتار ها تو سالن تئاتر نباشیم و حداقل کمی به هم احترام بذاریم . در مورد اجرا بازی خانم تیرانداز رو دوست داشتم و یه کار اجتماعی بود که این تعامل بین بازیگران و مردم باعث شده بود در آخر به اون نتیجه اصلی نرسیم.