به نظرم اشکال اساسی تئاتر "فرشته تاریخ" در این هست که بر خلاف تمام ادعاهای تئوریک ش؛ در برآیند نهایی به ضد خودش و هدفی که دنبال میکنه بدل میشه.
در "تئاتر روایی" هدف از فاصله گذاری و تزریق وقفه و تعلیق در اجرا، ایجاد نوعی "تنشِ ذهنی" در تماشاگر به منظور تیز کردن زاویه ی دیدش در نسبت با رخدادی هست که او در مقام مخاطب بیرونی [و احتمالا ناآگاه] شاهد و ناظرش هست و متعاقبا "واکنشی" که القاءِ حسِ وقفه در او تشدیدش میکنه. این فاصله ها، مکث ها، سکوتها و وقفه ها در صورتی موثر هستن که ذهنیت بیننده رو در مواجهه با سوژه ی اجرا، در وضعیتِ تعلیقِ دائمی قرار بدن؛ در غیر این صورت کارکردشون تفاوتی با اجراهای دیگه نخواهد داشت.
متاسفانه به جای اینکه پشتوانه ی فکری اثر؛ در فرم اجرا خودش رو نشون بده، ضدیت اجرای فرشته تاریخ در برابر چیزی که ادعای اون رو داره در نهایت تنها به ژستی خنثی و سانتی مانتال از تئاتر اپیک تبدیلش میکنه.