یک نمایش تک پرده ای با دکور و میزانسن قابل قبول. سطح بازی ها متوسط بود. در اواسط کار با یک چرخش پست مدرنی،مخاطب غافلگیر می شد. و در عین ساده انگاری عمدی(همراه چاشنی طنز) با مفاهیم عمیق زندگی رو به رو می شدیم. مثل "چطور ادامه دادن به زندگی"، "خیانت"، "بخشش" و... که این طرز بیان مخصوص نمایشنامه های "وودی آلن" هست. دیدن این نمایش رو به طرفداران کارهای "وودی آلن" پیشنهاد می دم