به بهانه روزهای پایانی
شاعران حقیقی به یک منبع الهام متصل هستند. شعر قابل آموزش دادن نیست. میشود یک سری چهارچوب کلی را به دیگران آموخت. میشود استعاره را ، تشبیه را ، تمثیل و سایر آرایه های ادبی را به دیگران آموخت اما نمیتوان شاعرشان کرد. شاعران حقیقی به دنیای دیگری متصلند که تا وقتی شاعر نباشیم نمیتوانیم بفهمیمش. بارها شده است که از خودمان میپرسیم حافظ فلان غزلش را چگونه سروده است؟ مگر میشود بدینگونه خیال انگیز و اعجاز گونه زیباترین کلمات را در قالب یک وزن کنار هم چید؟ کودکانه است اگر فکر کنیم شاعران برای این چیدمان حیرت انگیز مینشینند و به یک نقطه خیره میشوند و فکر میکنند. نه. آنها جهانی دیگر را کشف کرده اند. در جهان آنها گاهی دیدن یک منظره زیبا ، نگاه کردن به آسمان ، عشق به یک انسان دیگر و ... چنان تلاطمی در روحشان ایجاد میکند که در عالمی خلسه وار لب به سرودن شعر باز میکنند. دنیای امروز ما شاعر کم دارد. شاعر حقیقی کم دارد. یک شعر خوب اگر به درستی منتشر شود و جریانی یا افرادی جلوی انتشارش را نگیرد میتواند روحِ جمعی یک جامعه را بی نهایت تلطیف کند. میتواند عشق را در هوای شهر جاری سازد. میتواند درمان کند خشونت و خشمِ درونیِ این روزهای بشر را. این نمایش برای من شعرِ خوب خواند حالِ دلم خوب شد.

" چه قانونِ ... دیدن ادامه ›› تلخی است
جاذبه
برای پرنده ای که بالش تیر میخورد
و چه قانونِ شیرینی است
جاذبه
برایِ کشاورزان
وقتی که باران می آید
و چه قانونِ بی خاصیتی است
جاذبه
برایِ خیال . . . " علی محتشمی

تقدیم به همه عزیزان تیوالی و هنرمندان عزیز این نمایش