من برای دیدن نمایش دیگری به عمارت نوفل لوشاتو رفته بودم اما از آنجا که هنوز وقت داشتم و بلیط این کار موجود بود و دکتر صادقی را دیدم که به تماشای این کار آمده کنجکاوانه تصمیم به تماشای اجرای اثر آرتو گرفتم. متنی که تقریبا در ایران کمتر کسی سمت آن می رود و کلا ریشه تئاتر قساوت از گونه آرتویسم در کشور ما بسیار کم رنگ بوده است. خوب اول از همه انتظار داشتم دکور بلندبالا و پر زرق وبرقی را ببینم که مثلا کاخ یا کلسایی را نشان میدهد ، اما دکور تنها از چند نماد بیشتر در قالب مثلث شکل گرفته بود که در وهله اول بسیار کار را برایم جذاب تر نمود. نمایش با دو مونولوگ آغاز می شود که گویی انتهای کار را پیش از وقوع بازنمایی می کند.این دو مونولوگ توسط دو بازیگر با صدای کاملا تئاترال و شیک اجرا می شود که ظاهرا عمد کارگردان بر ایجاد ی جذابیت در آغاز کار برای همراهی مخاطب بوده است. حرکات فرم اولیه کار شیرین است هرچند تا پس زمینه ای از کارنداشته باشی شاید خیلی مفهوم به نظر نرسد.اما قابهای زیبایی به تصویر می کشد. اما تکرار این فرمها پی در پی هم این احساس را بوجود می آورد که نکند کار کاملا فرمال است که ممکن است مخاطب را کمی دلزده کند،زیرا حیف است متن آرتو به زبان جاری نشود و قساوت جاری در کلماتش نادیده انگاشته شود.لیکن باقی صحنه ها دیالوگدار هستند و پس از چند دقیقه اول آغاز می شند که اغلب باز با حرکات فرم توسط خود بازیگر یا فرمر همراه است که بعضی جاها شلوغ و بی هدف به نظر می رسد. بازیگر نقش چن چی در بازی مسلط است اما اغراق زیاد در صداهایی که ایجاد می کند وفریادهایش در طول کار کمی مخاطب را عصبی می کند که دلیلی بر این نوع بازی نمیبینم. لحن کار گاها دوگانه است یا خیلی محاوره می شود یا ناگهان مثلا کلماتی چون دد منشی یا ... به گوش می رسد.لیکن بازیگران سعی کرده اند آنرا در فرم محاوره ای معتدلتر کنند. بازیهای کار دو دسته اند. بعضی خیلی خوب و مسلط و بعضی ضعیف است گویی متنی را از رو می خوانند. نورپردازی کار دلچسب است و موسیقی آن نیز بجز مواردی بسیار خوب روی کار نشسته است. من موسیقی که در صحنه چن چی و نماینده پاپ پخش می شد را بسیار دوست داشتم. در مجموع کار قابل قبول از آب درآمده و قابل توصیه کردن است.ولی جالب اینجاست که در تبلیغات مخصوص تئاتری ها اثری از آن ندیدم و خودم اتفاقی به تماشای آن نشستم.و توصیه می کنم در این زمینه فعالتر شوید. از بخش های برجسته کار به صحنه ای که به گمانم تجاوز را به تصویر می کشید و صحنه چن چی و همسرش می توان اشاره کرد که در خاطر می ماند.
در پایان به همه عوامل این کار خسته نباشید گفته و برایشان موفقیت های روزافزون خواستارم.