مطرب فیلمیه که سخت و دیر شروع میشه ولی وقتی تو ریتم مناسبش قرار میگیره تو رو به درون دنیای خودش میکشه و یه پایان باشکوه میسازه و احساس رضایت داری. درست مثل صدای پرویز پرستویی که تو آخرین ترانه زیباست و تو بقیه جاها چنگی به دل نمیزنه.
مطرب یه فیلم جدی در رابطه با خواننده های کوچه بازاریه و بازی درست و کاملا جدیه پرویز پرستویی ناشی از همین موضوعه. میمیک صورت و بازی بدن ایشون مثلا در مقایسه با فرهاد آییش مکس تفاوت نگاه کارگردان به موضوع این خواننده هاست.
فیلم از ترکیه و با محسن کیایی وارد فضای طنز میشه و تفاوت و شباهتهای فرهنگی ایرانیها و ترکها دستمایه شوخی قرار میگیره و تفاوت طرز فکر قدیمیا با نسل جدید.
انتخاب ترکیه که امروز بهشت گردشگریه طبقه متوسط جامعه ایرانی هست نشان از ذکاوت کارگردان داره . جایی که به کنایه داره میگه ایران ما هم میتونست این باشه و مثلا تو خیابوناش راحت ساز زده بشه و همه جمع شن و شادی باشه رنگ باشه، جایی که تعریف مسلمانی یه جور دیگست (بخدا تو مسلمون نیستی دختره) و ...
که یه حسرت و غمی تو دل آدم میزاره از جنس حسرت و غم خواننده فیلم.