مهم نیست این کتاب رو قبلا خونده باشیم یا کِی خونده باشیم، همیشه تورقش و خوندن صفحاتیش میتونه کمی امید و لطافت و عشق رو درون آدم زنده کنه، به نظرم نادر ابراهیمی قلم امیدواری داره که این حس رو منتقل هم میکنه ... به قول خودش «من به بلاهت امید آراسته ام»