فرار با فِراری
فراری از صحنه های اول کد و پیام را به مخاطب می دهد. صحنه اولیه فیلم با خودکشی دختری در بیمارستان آغاز می شود و مخاطب در می یابد که قرار است با موضوعی در خصوص رابطه خانواده های ایرانی و دخترانشان را ببیند. در ادامه فراری یک گره دارد و آن هم رسیدن به فراری و عکس انداختن با آن است. اما احساس می شود که فراری اضافاتی دارد که کمکی به حل مسئله نمی کند و حذف کردن آن خللی در ادامه ماجرا ایجاد نمی کند. مثلا شخصیت سیامک صفری یا حتی مادرش به روند داستان کمکی نمی کند و شخصیت محسن تنبانده برای ارتباط گرفتن با همرزمان قدیمی اش کافی است. در خصوص حضور و نقش سیما تیر انداز هم می توان گفت مبهم بود. اما نکته اصلی فراری خلط مبحثی است که بود یا نبود آن کشش داستان را دچار نوسان می کند. موضوع محوری و اصلی داستان فرار گلنار از خانواده است. گلنار که در خانواده سطح پایینی زندگی کرده، حالا با گشت و گذار با دوستش نرگس، دنبال رسیدن به آرزوی هایش هست. آرزوی او رسیدن به فراری و زندگی راحت است؛ اما نکته اساسی که پیش زمینه این خط داستانی است؛ حمله غیر مستقیم فیلمنامه به جریان اقتصاد سرمایه داری است. در آموزه های اولیه و اساسی اقتصاد سرمایه داری انسان ها همیشه دنبال بیشترند و سرمایه در این تفکر اقتصادی یک مولفه حیاتی است که انباشت آن به ایجاد و چرخیدن چرخ های اقتصادی کمک می کند. اما در فراری گویا نویسنده از سرمایه داری بیزار است و فقر و آرزوی گلنار و حتی زیاده خواهی صاحب نمایشگاه ماشین را محصول این نظام اقتصادی می داند. اما جفا و بی انصافی در مقابله با سرمایه داری از تریبون های علمی حالا در فیلمنامه ها هم نفوذ کرده و بهتر است به هنرمندان و کنشگران گفت که فساد و فقر و فحشا محصول سرمایه داری نیست و آنچه در اقتصاد ما دیده می شود محصول اقتصاد رانتی است که وظیفه اصلی اش توزیع رانت بوده و در کنار آن هم شعارهای پوپولیستی را رواج می دهد تا عوام سرگرم باشند. در نهایت بهترین بخش فیلم نیز پایان بندی است که همچنان معضل تربیت و رفتار خانواده های سنتی ایرانی با فرزند (به خصوص دختر) را نشان می دهد. خانواه گلنار پس از وقایع زندگی اش، وجود او را انکار می کنند.