اسم نمایش‌های کمدی رو که می‌شنوم، معمولا یاد نمایش‌های دوزاری و مدل روحوضی می‌افتم که یا بدون داشتن هدف خاصی اجرا می‌شن یا شوخی‌های بسیار مبتذل دارن که بیشتر به لودگی شبیهه. «قتل در کاخ» اما نه تنها از نمایش‌های لوده که به هر قیمتی حتی هزل‌گویی سعی در خنداندن مخاطب دارن فاصله گرفته، بلکه از خیلی از نمایش‌های درام و تراژدی هم یک سر و گردن بالاتره، بدون هیچ ادعایی، با بازیگرانی که حتی اگر هم اشتباهی در بازی یا دیالوگشون دارن، می‌تونن بی‌دغدغه اون رو به نمایش نسبت بدن و این هم از هوشمندی کارگردانه.
ممنونم از عوامل که اگرنه در تمامی طول اجرا، اما لاقل در دقایق بسیاری باعث خنداندن مخاطب شدن، مخاطبانی که بعد از مدت‌ها می‌تونن باز هم در سالن‌های تئاتر بشینن و از هنری لذت ببرند که خودش هم از کرونا آسیب دیده. با امید دور شدن هرچه زودتر کرونا